மொக்கைப் பதிவு லேபிளுடன் இடுகைகளைக் காண்பிக்கிறது. அனைத்து இடுகைகளையும் காண்பி
மொக்கைப் பதிவு லேபிளுடன் இடுகைகளைக் காண்பிக்கிறது. அனைத்து இடுகைகளையும் காண்பி

செவ்வாய், 17 ஜூலை, 2012

ஆஹா, நானூறாவது மொக்கை



இது என்னுடைய 400 வது பதிவு. உடனே எல்லோரும் வாழ்த்துப் பின்னூட்டங்கள் போடவேண்டாம். ஏனெனில் இதில் ஒன்றும் பெரிய பெருமை இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை. "ஊரான் வீட்டு நெய்யே, என் பெண்டாட்டி கையே" என்கிற மாதிரி கூகுள்காரன் புண்ணியத்தில நாம இலவசமா பதிவு போட்டுட்டு இருக்கிறோம். பதிவு ஒன்றுக்கு 10 ரூபாய் என்று சார்ஜ் போட்டிருந்தால் 95 சதம் பேர்கள் காணாமல் போயிருப்பார்கள்.

பதிவுகளில் மொக்கைகள்தான் அதிகம். அதில் யாருடையது பெரிய மொக்கை என்று கண்டு பிடித்துச் சொல்ல பல திரட்டிகள் இருக்கின்றன. என்னுடைய பதிவுதான் அசல் மொக்கை என்று தமிழ்மணம் சான்றிதழ் கொடுத்திருக்கிறது.

இப்போ மேட்டருக்கு வருவோம். எனக்கு ரொம்ப நாளா ஒரு "ஸ்லேட்" வாங்க வேண்டுமென்று ஆசை. ஸ்லேட்டுன்னாத் தெரியும் என்று நினைக்கிறேன். அதாங்க டேப்லெட் பி.சி. அதாவது டேப்ஃ அல்லது செல்லமா ஸ்லேட் என்று சொல்லப்படும் லேடஸ்ட் கேட்ஜட்.

அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருந்த என் நண்பரின் பேத்தி ஒரு ஸ்லேட் வைத்திருந்தாள். அதில் என்னென்னமோ வேடிக்கையெல்லாம் காட்டினாள். அதைப் பார்த்த எனக்கும் அது மாதிரி ஒன்று வாங்வேண்டும் என்ற ஆசை வந்தது. என்ன விலை என்று கேட்டேன். சும்மா 600 டாலர்தான் தாத்தா என்று சொன்னாள். எனக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

விலையைக் கேட்டல்ல. என்னைத் தாத்தா என்று கூப்பிட்டதால்தான். இதுவரை என்னை யாரும் அப்படிக் கூப்பிட்டதில்லை.

சரி, 600 டாலருக்கு எத்தனை ரூபாய் என்று மனக்கணக்கு போட்டதில் 30000 ரூபாய் என்று தெரிந்தது. வாங்கிடலாம், ஆனால் வீட்டம்மாவிற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் இந்த யோசனையைக் கைவிட்டேன்.

இந்த 400 வது பதிவிற்காக ஏதாவது செய்யவேண்டுமே என்று எங்கள் ஊர் கடைவீதிக்கு சென்றேன். அங்கு நான் வழக்கமாகப் போகும் கடைக்குப் போய் ஸ்லேட் இருக்கிறதா என்று கேட்டேன். அவர் இருக்கிறது என்று சொன்னார். என்ன விலை என்று கேட்டேன். அவர் 30 ரூபாய் என்று சொன்னார்.

எங்க ஊரில் ஆயிரம் ரூபாயை ஒரு ரூபாய் என்று சொல்லும் வழக்கம் உண்டு. நான் அதை நினைவில் கொண்டு என்ன பெரிய ரூபாயில் முப்பதா என்று கேட்டேன். இல்லைங்க, வெறும் 30 ரூபாய்தானுங்க என்றார்.  அட, வெலை ரொம்ப சலீசா இருக்குதே அப்படீன்னு நெனச்சிக்கிட்டு ஒண்ணு கொடுங்க என்றேன். அவர் ஒரு பையில் போட்டுக் கொடுத்தார்.

அதை வீட்டில் வந்து பிரித்துப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தேன். நீங்களும் பாருங்கள். சரி, வாங்கினது வாங்கியாய் விட்டது. உருப்படியாய் எங்கேஜ்மென்ட்டுகளையாவது எழுதி வைப்போம் என்று எழுதி வைத்திருக்கிறேன்.