நான் ஆங்கிலேயன் ஆனேன்!

நான் தமிழ் மீடியத்தில் படித்ததால் என் ஆங்கிலப் புலமையின் நிலை மிகவும் பரிதாபமாக இருந்தது. இன்டர்மீடியட் வகுப்பில் எல்லாப் பாடங்களையும் (தமிழ் தவிர) ஆங்கிலத்தில் போதித்தார்கள். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. என் அப்பாவுக்கு தமிழ்தான் படிக்கத்தெரியும். ஆங்கிலம் தெரிந்தவர்கள் என் சொந்தக்காரர்களிலேயே யாரும் இல்லை.

என்ன செய்வதென்று புரியாமல் என் ஆங்கிலப் பேராசிரியர் திரு.நரசிங்கராவ் அவர்களைப் போய்ப் பார்த்து என் பரிதாப நிலையைச் சொன்னேன். அவரும் இரக்கப்பட்டு சில ஆலோசனைகள் சொன்னார். முதலில் சில ஆங்கில கதைப்புத்தகங்கள் படிக்குமாறு கூறினார். அவர் முதன்முதலில் பரிந்துரைத்த புத்தகம் John Buniyan எழுதிய Pilgrims Progress என்ற புத்தகம். அந்த வார இறுதியில் அந்தப் புத்தகத்தை கல்லூரி லைப்ரரியிலிருந்து எடுத்து வீட்டுக்கு கொண்டு வந்தேன்.

புத்தகம் சரியான கனம். சுமார் 800 பக்கங்களுக்கு மேல் இருக்கும். இதை எப்படியும் படித்து விடுவது என்று அடுத்த நாள் சனிக்கிழமை அப்போதைய கோஷன் பார்க்குக்கு (இந்நாளில் அதை பாரதி பார்க் என்று பெயர் மாற்றிவிட்டார்கள்) சென்று அங்குள்ள பெஞ்சில் உட்கார்ந்து படிக்க ஆரம்பித்தேன். காலை பத்து மணிக்கு ஆரம்பித்தவன் மாலை 6 மணிக்கு படித்து முடித்து விட்டேன்.

அத் ஒரு கிறிஸ்தவ வேதமான பைபிளைத் தழுவிய ஒரு கதை. ஒரு கிறிஸ்தவன் இறந்த பிறகு எவ்வாறு அவனுடைய பாவங்களைச் சுமந்து கொண்டு பரலோகம் செல்கிறான் என்பதைப் பற்றிய கதை. ஆங்கிலத்திலே பாண்டித்யம் பெற்றுவிடுவது என்ற வைராக்யத்தில் ஒரே மூச்சில் படித்தேன். இதை ஆங்கில ஆசிரியரிடம் சொல்லியதும் அவர் என்னைப் பாராட்டிவிட்டு இனி பிரெஞ்ச் ஆசிரியர் guy de Maupassant என்பவர் எழுதிய சிறுகதைகளின் ஆங்கில பொழி பெயர்ப்பு பல தொகுப்புகள் லைப்ரரியில் இருக்கின்றன, அவற்றைப் படி என்றார். இந்த ஆசிரியர் எழுதிய “இரவல் நெக்லஸ்” என்ற சிறுகதை உலகப்பிரசித்தி பெற்றது. அந்த தொகுப்புகள் ஒரு பத்துப் பனிரெண்டு இருந்தன. அவற்றை முழுவதும் படித்தேன்.

பிறகு சார்லஸ் டிக்கன்ஸ், மார்க் ட்வைன், கோனன் டாயில், ஸ்டீவன்சன், எச்.ஜி.வெல்ஸ், இப்படி கிடைத்தவைகளை எல்லாம் படித்து ஓரளவு ஆங்கிலத்தில் சுயமாக புரியும் அளவிற்கு தேர்ச்சி பெற்றேன்.

இருந்தாலும் ஆங்கிலத்தில் எழுதுவது கடினகாகவே இருந்தது. எந்த மொழியிலும் வினைச் சொற்களின் சரியான பிரயோகம் தெரிந்து கொண்டால் அந்த மொழியில் பிழையில்லாமல் எழுதுவது மிகவும் சுலபம். ஹைஸ்கூலில் என் வாத்தியார் இந்த வித்தையைச் சொல்லிக் கொடுக்கவில்லை. அப்போது ஒரு ஆங்கில இலக்கணப் புத்தகம் வாங்கி வைத்திருந்தேன். அதை இப்போது எடுத்து தூசி தட்டி வினைச்சொற்கள் பகுதியைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன். அப்போதுதான் தெரிந்தது ஆங்கிலத்தில் வினைச்சொற்களில் நான்கு வகை இருக்கிறது என்று.

1.   Present imperfect           I eat

2.   Present perfect            I have eaten

3.   Present continuous          I am eating

4.   Present perfect continuous    I have been eating

இது நிகழ்காலத்துக்கு. இது போல் இறந்த காலம், எதிர் காலத்திற்கும் நாலு நாலு வகைகள் உண்டு. இது தவிர, ஆண்பால், பெண்பால், உயர்திணை, அஃறிணை, ஒருமை, பன்மை, செய்வினை, செயப்பாட்டு வினை இப்படி ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒவ்வொரு மாதிரியான வினைச்சொல்.

தமிழில் எழுதி அதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து, திரும்பத் திரும்ப பயிற்சி செய்ததில் ஓரளவு ஆங்கிலத்தில் பிழையில்லாமல் எழுதக் கற்றேன். பிற்காலத்தில் மேற்படிப்பு படிக்கும்போதும், ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்தபோதும், பல தலைமைப் பொறுப்புகள் வகித்த போதும் இந்தப் பயிற்சி மிகவும் உதவியாக இருந்தது.  

இந்தக் காலத்து இளைஞர்கள் புத்தகம் படிப்பதையே நிறுத்திவிட்டார்கள் என்று தோன்றுகிறது. காலம் மாறுகிறது. என்னை மாதிரி கிழடுகள் புலம்பத்தான் முடியும்.

புத்தகங்கள் ஒருவனின் நண்பர்கள் - பாகம் 2

என் வீட்டுக்குப் பக்கத்திலேயே என்னுடைய தமிழ் ஆசிரியரும் குடியிருந்தார். அவரிடம் என்னுடைய தேவையைச் சொன்னவுடன் லைப்ரரியில் சேர்வது நல்ல விஷயம்தானே, நானே ஹெட்மாஸ்டரிடம் சொல்லி கடிதம் வாங்கித்தருகிறேன் என்று சொல்லி அப்படியே செய்தார். அவருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு லைப்ரரியில் சேர்ந்தேன்.

தினமும் ஸ்கூல் விட்டவுடன் லைப்ரரிக்குச் சென்று ஒரு நாவலை எடுத்து வருவேன். அங்குதான் எனக்கு ஆரணி குப்புசாமி முதலியார், வடுவூர் துரைசாமி அய்யங்கார், வை.மு.கோதைநாயகி அம்மாள், வி.ச.காண்டேகர் ஆகியோர் பரிச்சயமானார்கள். ஏறக்குறைய அவர்கள் எழுதிய அனைத்து நாவல்களையும் படித்துவிட்டேன்.

படிப்பது என்றால் எப்படி தெரியுமா? புத்தகங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஏறக்குறைய 500-600 பக்கங்கள் இருக்கும். லைப்ரரியிலிருந்து எடுத்து வீட்டுக்கு வந்தவுடன் படிக்க உட்கார்ந்தால் நாவலை முடித்துவிட்டுத்தான் தூங்கச் செல்வேன். தமிழ் நாவல்களை மணிக்கு சுமார் 130 பக்கங்கள் படிப்பேன். பிற்காலத்தில் ஆங்கில நாவல்கள் படிக்கும்போது இந்த வேகம் மணிக்கு 100 பக்கங்கள் ஆகக் குறைந்துவிட்டது. காரணம் ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழுக்கு மனதிற்குள்ளேயே மொழிபெயர்த்து மூளைக்குள் செலுத்தவேண்டும்.

ஆரணி குப்புசாமி முதலியார், வடுவூர் துரைசாமி அய்யங்கார் இருவரும் எழுதியவை அனைத்தும் துப்பறியும் கதைகள். கொலை, கொள்ளை ஆகியவை நிறைய இருக்கும். அவைகளைப் படித்துவிட்டு பல நாட்கள் கனா கண்டு உளறியிருக்கிறேன். பிற்காலத்தில்தான் அவை அனைத்தும் ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் கதைகளின் மொழிபெயர்ப்பு என்று தெரிய வந்தது.

வை.மு.கோதைநாயகி அம்மாளின் கதைகள் ஏறக்குறைய ஒரே வார்ப்பில் உருவானவை. அந்தப் புத்தகங்கள் ஒரு தனி சைசில் அதாவது புல்ஸ்கேப் மாதிரி, சுமார் 200 பக்கங்கள் கொண்டதாக இருக்கும். பெரும்பாலும் குடும்பக் கதைகள்தான். கதாநாயகி குடும்பத்தில் படும் கஷ்டங்களை படிப்பவர் மனது உருகும்படி எழுதியிருப்பார்கள். கதையின் 190 வது பக்கம் வரை கதாநாயகியின் கண்ணீர்தான். கடைசி 10 பக்கத்தில் நிலைமை தலைகீழாக மாறி நாயகியும் நாயகனும் இன்பமாக வாழ்ந்தார்கள் என்று கதை முடியும்.

அந்தக்காலத்தில் பிரபலமாக இருந்த மாத, வாரப் பத்திரிக்கைகள் – கலைமகள், ஆனந்தவிகடன், கல்கி, குமுதம், தினமணி கதிர், மஞ்சரி, கல்கண்டு முதலானவை. எல்லாப் பத்திரிக்கைகளிலும் தரமான சிறுகதைகளும், பிரபல ஆசிரியர்கள் எழுதும் தொடர்கதைகளும் மிகவும் சுவாரஸ்யமானவை. இதுதான் கல்கி, தேவன், லக்ஷ்மி, நாடோடி, கி.வா.ஜ., அகிலன், எஸ்.ஏ.பி., சுஜாதா, சாண்டில்யன் ஆகியோரின் கதைகளைப் படித்த காலம். அந்த மாதிரி சிறுகதைகளும் தொடர்கதைகளும் மறைந்து போனதை நினைத்தால் ஏக்கமாக இருக்கிறது.

கல்கியின் சிவகாமியின் சபதத்தில் வரும் நாகநந்தி அடிகளையும் வந்தியத்தேவனையும் எப்படி மறக்கமுடியும்? தேவனின் துப்பறியும் சாம்பு காலத்தால் அழிக்கமுடியாத பாத்திரம். ஆனால் இன்று அழிந்துதான் போய்விட்டது.

பத்திரிக்கைகள் அல்லாமல் தனி நாவல்களாக மு.வரதராசனார் (கரித்துண்டு), புதுமைப்பித்தன் கதைகள் (கடவுளும் கந்தசாமிப் பிள்ளையும்) ஆகியவைகள் இளைஞர்கள் மத்தியில் விவாதிக்கப்பட்ட கதைகளாகும்.

இப்படி தமிழ் கதைகள் மட்டுமே படித்துக் கொண்டிருந்ததால் என் ஆங்கில அறிவு மிகவும் கேவலமான நிலையில் இருந்தது. நான் தமிழ் மீடியம் ஸ்கூலில் படித்தேன். போதாக்குறைக்கு என் வகுப்பு ஆங்கில ஆசிரியர் ஆங்கில இலக்கணம் முழுவதுமாக சொல்லிக் கொடுக்கவேயில்லை. எஸ்.எஸ்.எல்.சி அதாவது ஸ்கூல் பைனல் பரீட்சையில் திரு. நரசிம்மய்யர் எழுதிய நோட்ஸை வைத்து, சரியாக மினிமம் பாஸ் மார்க் (40/100) வாங்கி பாஸ் பண்ணினேன். மற்ற பாடங்களில் நல்ல மார்க் வாங்கியிருந்ததால் காலேஜ் அட்மிஷன் சுலபமாக கிடைத்து விட்டது.

அந்தக் காலத்தில் இன்டர்மீடியட் என்பது கல்லூரிகளில் ஆரம்ப கட்ட வகுப்பின் பெயர். இரண்டு வருடம் படிக்கவேண்டும். முதல் நாள் வகுப்பில் போய் உட்கார்ந்தால் எல்லாப் பாடங்களையும் ஆங்கிலத்தில் நடத்தினார்கள். நான் தமிழ் மீடியத்தில் படித்தவன். வகுப்பில் என்ன நடக்கிறதென்று தலையும் புரியவில்லை, காலும் புரியவில்லை. வீட்டில் படித்தவர்கள் யாருமில்லை. என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை.

எப்படி சமாளித்தேன் என்பதை அடுத்த பகுதியில் பார்க்கலாம்.

பதிவர்களே என்னை மன்னித்து விடுங்கள்

வயசான காலத்தில புத்தி இப்படிப் போகப்படாதுங்க. இருந்தாலும் அப்பப்ப இந்த கோவைக் குறும்பு தலை எடுத்துடுதுங்க.

"நான் படித்த புத்தகங்கள்" அப்படீன்னு ஒரு பதிவு போட்டேன். கேட்பாரில்லை. "நான் படித்த காமரசப் புத்தகம்" னு பதிவு போட்டா, பலாப்பழத்துக்கு ஈ மொய்க்கிற மாதிரி ஹிட்ஸ் குவிஞ்சிடுச்சுங்க.

இதுல நீதி என்னன்னு சொல்ல வேண்டியதில்லைனு நினைக்கிறேன்.

இனி மேற்கொண்டு இந்த மாதிரி குறும்புகள் செய்வதில்லை என்று வாக்களிக்கிறேன். (வேற மாதிரி செய்வேன் என்பது வேறு விஷயம்)

நான் படித்த காமரசப் புத்தகம்.

நான் ஹைஸ்கூலில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது எங்கள் வீட்டில் "பெரிய எழுத்து விக்கிரமாதித்தன் கதை" என்று ஒரு புத்தகம் இருந்தது. லீவில் பொழுது போவதற்காக அந்தப் புத்தகத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

அது ஒரு மிகவும் சுவாரஸ்யமான புத்தகம். பல சிறுகதைகளின் தொகுப்பு மாதிரி இருக்கும். மாயாஜால சம்பவங்கள் எல்லாம் உண்டு. சிறுவர்களும் பெரியவர்களும் படிக்க நிறைய விஷயங்கள் உண்டு.

அந்தக் கதையில் விக்கிரமாதித்தன் என்று ஒரு ராஜா. அவர்தான் கதாநாயகன். பட்டி என்று அவருக்கு ஒரு மந்திரி. இருவரும் செய்த வீர விளையாட்டுகளின் தொகுப்பே கதை.

விக்கிரமாதித்தனுக்கு எப்பொழுதும் ஒரு அதிர்ஷ்டம் உண்டு. அவன் எங்கு போனாலும் அந்த ஊர் ராஜகுமாரி அவனை விரும்புவாள். இவனும் அவளைக் கலாயாணம் செய்து கொள்வான். அதன் பிறகு அவர்கள் உல்லாசமாக இருப்பார்கள்.

இதில் என்ன விசேஷம் என்றால் இதை அந்தக் கதையில் சொல்லியிருக்கும் விதம் மிகவும் கிளுகிளுப்பாக இருக்கும். "ஏறின கட்டில் இறங்காமல் கலவி பாராட்டிக்கொண்டு இருந்தார்கள்" என்று எழுதியிருந்தது.