1956 ம் வருடம். கோயம்புத்தூர், கோவை ஆகாத சமயம். ஏழைகளின் ஊட்டி என்று சொல்லப்பட்ட ஊர். அப்போது எனக்கு 22 வயது. இப்போது எவ்வளவு என்று கணக்குத் தெரிந்தவர்கள் கணக்குப்போட்டுக்கொள்ளுங்கள். கணக்கு தெரியாதவர்கள் தெரிந்தவர்களை அணுகி கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.
அப்போது ஒரு கை விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய அளவில்தான் இங்கிலீஷ் டாக்டர்கள் கோயமுத்தூரில் இருந்தார்கள். ஊரில் ஒரே ஒரு ஆஸ்பத்திரிதான். அதுதான் பெரிய ஆஸ்பத்திரி என்று வழக்கில் கூறப்படும் கவர்ன்மென்ட் ஆஸ்பத்திரி. பெரும்பாலான ஜனங்கள் எந்த சீக்கென்றாலும் வீட்டிலேயே கை வைத்தியம், அதைத்தாண்டி மந்திரம், மாந்தரீகம், நாட்டு வைத்தியம் இதையெல்லாம் பார்த்துவிட்டு நோய் குணமாகாவிட்டால், அப்புறம்தான் பெரியாஸ்பத்திரி கொண்டு செல்வார்கள்.
பெரிய ஆஸ்பத்திரி போகும்போதே கேஸ் ரொம்ப மோசமாக இருக்கும். அங்கு வியாதி குணமாகி திரும்புபவர்கள் பாதி பேர்தான். ஆகவே ஒருவரை பெரிய ஆஸ்பத்திரி கொண்டு போயிருக்கிறார்கள் என்று சொன்னாலே சொந்தக்காரர்கள் எல்லாம் கடைசிக் காரியத்திற்கு தயாராகி விடுவார்கள். எல்லா உறவினர்களுக்கும் தகவல் போய்விடும்.
இது தவிர ஊரில் நாட்டு வைத்தியர் என்று அழைக்கப்படும் ஆயுர்வேத டாக்டர்கள் அங்கோன்றும் இங்கொன்றுமாக சிலர் இருந்தார்கள். அதில் எங்கள் வீட்டிற்குப் பக்கத்திலேயே மைசூர் வைத்தியர் என்று அழைக்கப்படும் ஒரு நாட்டு வைத்தியர் இருந்தார். நல்ல கைராசிக்காரர் என்று பெயர் பெற்றவர். அவர்கள் குடும்பமே நாட்டு வைத்தியத்தில் பெயர் பெற்றவர்கள். திப்பு சுல்தான் கொங்கு நாட்டிற்கு படையெடுத்து வந்தபோது அந்தப் படையுடன் வந்தவர்கள். இங்கேயே தங்கி விட்டார்கள்.
நிற்க, என்னுடைய வியாதியும் அவ்வளவு சீரியஸ் ஆக இல்லாததினால் பெரிய ஆஸ்பத்திரி போகும் அளவிற்கு ஆகவில்லை. அப்படி ஏதாவது ஆகியிருந்தால் உங்களுக்கு இந்தப் பதிவைப் படிக்கும் பாக்கியம் இருந்திருக்காது.
ஒரு நாள் என் தந்தையார் என்னை இந்த மைசூர் வைத்தியரிடம் அழைத்துச்சென்றார். அவர் என்னுடைய தும்மல் வரலாற்றைக் கேட்டு விட்டு, வைத்தியம் சொன்னார்.
இரண்டு மருந்துகள் கொடுக்கிறேன். ஒன்று உள்ளுக்குச் சாப்பிடவேண்டியது. இன்னொன்று வாரம் இருமுறை தலைக்குத் தேய்த்து குளிக்கவேண்டியது. தலைக்கு இந்தத் தைலம் தேய்த்துக் குளிப்பதற்கு சில பத்தியங்கள் உண்டு. தலையைக் கழுவுவதற்கு அரப்பு தேய்க்கக் கூடாது. சீவக்காய்த்தூள் மட்டும்தான் தேய்த்துக் கொள்ளவேண்டும். குளித்து முடித்தவுடன் தலையை ஈரம் போக நன்றாக காய வைக்கவேண்டும்.
அன்று முழுவதும் காய்ச்சின நீர்தான் வெதுவெதுப்பாக குடிக்கவேண்டும். தயிர், மோர் சேர்க்கக் கூடாது. வெளியில் அலையக்கூடாது. பகலில் தூங்கக் கூடாது. மதியம் சீரக ரசம் சேர்த்துக் கொள்ளவேண்டும். இவ்வாறு ஆறு மாதம் இருந்தால் குணம் தெரியும் என்றார்.
அவர் கொடுத்த மருந்துகள் நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறது. உள்ளுக்கு சாப்பிட சியவனப்பிரகாச லேகியம். தலைக்கு குளிக்க சிந்துவாரத்தைலம். இரண்டையும் வாங்கிக்கொண்டோம். முதல் தடவை அந்தத் தைலத்தை தலையில் வைத்தவுடன் சில்லென்று ஒரு உணர்ச்சி. தைலம் தலைக்குள் போவது மாதிரியே இருந்தது. பிறகு எப்போதும் அந்த மாதிரி உணர்ச்சி ஏற்பட்டதே இல்லை.
மூன்று மாதத்தில் ஓரளவு குணம் தெரிந்ததால் மருந்துகளைத் தொடர்ந்து உபயோகித்தேன். ஆறு மாதத்தில் தும்மல் அடியோடு நின்றுவிட்டது. எப்போதாவது சளி பிடிக்கும். இரண்டு மூன்று நாளில் சரியாகிவிடும். ஒரு வருடத்தில் என்னுடைய தும்மல் அறவே காணவில்லை. வைத்தியர் இந்த மருந்துகளைத் தொடர்ந்து உபயோகிக்க வேண்டும் என்று சொல்லியிருந்ததால் ஏறக்குறைய ஒரு எட்டு வருடம் இந்த மருந்துகளைத் தவறாமல் உபயோகித்தேன்.
பிறகு மனிதனுக்கு வழக்கமாக வரும் வியாதியான "மெத்தனம்" என்னைப் பீடித்தது. மருந்துகளை உபயோகிப்பதை நிறுத்து விட்டேன். இரண்டு வருடங்கள் நன்றாக இருந்தேன். பிறகு பழைய தும்மல் வர ஆரம்பித்தது. ஆஹா, தவறு செய்து விட்டோம் என்று உடனே தைலமும் லேகியமும் வாங்கி உபயோகிக்க ஆரம்பித்தேன்.
ஆனால் உடனே குணம் தெரியவில்லை. தும்மல், சளி, நுரையீரலில் கபம், நடந்தால் மூச்சு இரைத்தல், இப்படி ஏறக்குறைய ஆஸத்மா நிலைக்குப் போய்விட்டேன். இங்கிலீஷ் மருந்துகளும் சாப்பிடவேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டுவிட்டது. ஆனாலும் விடப்பிடியாக இந்த தைலத்தை மட்டும் உபயோகித்து வந்தேன். ஏறக்குறைய ஐந்து வருடம் கழித்து இந்த தொந்திரவுகள் குறைந்தன.
அப்போதிலிருந்து இன்று வரை இந்த தைல வைத்தியத்தைத் தொடர்ந்து வருகிறேன். முதலில் பார்த்த மைசூர் வைத்தியர் (சுப்பாராவ் என்று பெயர்) காலனுக்கு வைத்தியம் பார்க்கச் சென்றுவிட்டார். பிறகு அவருடைய ஒன்று விட்ட சகோதரர் சீனிவாச ராவிடம் இந்தத் தைலம் வாங்கி உபயோகித்தேன். அவர் இந்த தைலத்திற்கு "நிர்குண்டித்தைலம்" என்று பெயர் வைத்திருந்தார். அவர் அமரிக்காவில் இருக்கும் தன் பெண் வீட்டிற்குப் போய்விட்டார்.
பிறகு தற்போது கோவையில் பிரபலமாக இருக்கும் கோட்டக்கல் ஆர்ய வைத்தியசாலையில் இந்தத் தைலம் வாங்கி உபயோகிக்கிறேன். அங்கு இந்தத் தைலத்திற்கு "வாசாதி தைலம்" என்று பெயர். வாரம் ஒரு முறை, சனிக்கிழமை இந்த தைல ஸ்நானம் நடக்கும். தும்மல், சளி என்பவற்றை நான் மறந்து பல வருடங்கள் ஆகி விட்டன.
ஆயுர்வேத முறை நல்ல முறைதான். ஆனால் நாட்பட மருந்துகள் சாப்பிடவேண்டும். தவிர ஒவ்வொருவருக்கும் உடல்வாகு வேறுபடுவதால் ஒருவருக்கு குணம் கொடுக்கும் மருந்துகள் மற்றவர்களுக்கும் அப்படியே இருக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. தவிர இந்த வைத்தியத்தில் நம்பிக்கை, பத்தியம், நீடித்த உபயோகம் ஆகியவை இன்றியமையாதவை.
.jpg)
.jpg)
