ஆஹா, நானூறாவது மொக்கை

இது என்னுடைய 400 வது பதிவு. உடனே எல்லோரும் வாழ்த்துப் பின்னூட்டங்கள் போடவேண்டாம். ஏனெனில் இதில் ஒன்றும் பெரிய பெருமை இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை. "ஊரான் வீட்டு நெய்யே, என் பெண்டாட்டி கையே" என்கிற மாதிரி கூகுள்காரன் புண்ணியத்தில நாம இலவசமா பதிவு போட்டுட்டு இருக்கிறோம். பதிவு ஒன்றுக்கு 10 ரூபாய் என்று சார்ஜ் போட்டிருந்தால் 95 சதம் பேர்கள் காணாமல் போயிருப்பார்கள்.

பதிவுகளில் மொக்கைகள்தான் அதிகம். அதில் யாருடையது பெரிய மொக்கை என்று கண்டு பிடித்துச் சொல்ல பல திரட்டிகள் இருக்கின்றன. என்னுடைய பதிவுதான் அசல் மொக்கை என்று தமிழ்மணம் சான்றிதழ் கொடுத்திருக்கிறது.

இப்போ மேட்டருக்கு வருவோம். எனக்கு ரொம்ப நாளா ஒரு "ஸ்லேட்" வாங்க வேண்டுமென்று ஆசை. ஸ்லேட்டுன்னாத் தெரியும் என்று நினைக்கிறேன். அதாங்க டேப்லெட் பி.சி. அதாவது டேப்ஃ அல்லது செல்லமா ஸ்லேட் என்று சொல்லப்படும் லேடஸ்ட் கேட்ஜட்.

அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருந்த என் நண்பரின் பேத்தி ஒரு ஸ்லேட் வைத்திருந்தாள். அதில் என்னென்னமோ வேடிக்கையெல்லாம் காட்டினாள். அதைப் பார்த்த எனக்கும் அது மாதிரி ஒன்று வாங்வேண்டும் என்ற ஆசை வந்தது. என்ன விலை என்று கேட்டேன். சும்மா 600 டாலர்தான் தாத்தா என்று சொன்னாள். எனக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

விலையைக் கேட்டல்ல. என்னைத் தாத்தா என்று கூப்பிட்டதால்தான். இதுவரை என்னை யாரும் அப்படிக் கூப்பிட்டதில்லை.

சரி, 600 டாலருக்கு எத்தனை ரூபாய் என்று மனக்கணக்கு போட்டதில் 30000 ரூபாய் என்று தெரிந்தது. வாங்கிடலாம், ஆனால் வீட்டம்மாவிற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் இந்த யோசனையைக் கைவிட்டேன்.

இந்த 400 வது பதிவிற்காக ஏதாவது செய்யவேண்டுமே என்று எங்கள் ஊர் கடைவீதிக்கு சென்றேன். அங்கு நான் வழக்கமாகப் போகும் கடைக்குப் போய் ஸ்லேட் இருக்கிறதா என்று கேட்டேன். அவர் இருக்கிறது என்று சொன்னார். என்ன விலை என்று கேட்டேன். அவர் 30 ரூபாய் என்று சொன்னார்.

எங்க ஊரில் ஆயிரம் ரூபாயை ஒரு ரூபாய் என்று சொல்லும் வழக்கம் உண்டு. நான் அதை நினைவில் கொண்டு என்ன பெரிய ரூபாயில் முப்பதா என்று கேட்டேன். இல்லைங்க, வெறும் 30 ரூபாய்தானுங்க என்றார்.  அட, வெலை ரொம்ப சலீசா இருக்குதே அப்படீன்னு நெனச்சிக்கிட்டு ஒண்ணு கொடுங்க என்றேன். அவர் ஒரு பையில் போட்டுக் கொடுத்தார்.

அதை வீட்டில் வந்து பிரித்துப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தேன். நீங்களும் பாருங்கள். சரி, வாங்கினது வாங்கியாய் விட்டது. உருப்படியாய் எங்கேஜ்மென்ட்டுகளையாவது எழுதி வைப்போம் என்று எழுதி வைத்திருக்கிறேன். 

வால்பாறை சுற்றுலா

வால்பாறைக்குப் போகவேண்டும் என்று பலநாட்களாக கனவு கண்டு கொண்டிருந்தது இப்போது நிறைவேறியது.

வால்பாறை ஒரு சிற்றூர். மேற்கு மலைத்தொடரில் 4000 அடி உயரத்தில் உள்ளது. மிதமான குளிரும் நல்ல காற்றும் உள்ள ஊர். தென்மேற்குப் பருவ மழை காலத்தில் கொட்டோ கொட்டென்று கொட்ட வேண்டிய ஊர். எங்கள் வருகையை முன்னிட்டு மழைக்கு லீவு விட்டிருந்தார்கள்.

கோவையிலிருந்து 105 கி.மீ. தூரம். பொள்ளாச்சி சென்று அங்கிருந்து ஆழியார் அணை வழியாக மலை அடிவாரத்தை அடைந்தோம். அங்கிருந்து சரியாக 40 கி.மீ. தூரம்.

இந்த 40 கி.மீ. தூரத்தில் 40 ஹேர்பின் பெண்டுகள், அதாவது கொண்டை ஊசி வளைவுகள். ரோடு அருமையாக இருக்கிறது. ஆனால் இத்தனை வளைவுகளை எப்படி சமாளிக்கப் போகிறோம் என்ற பயமும் மனதிற்குள் இருந்தது.

கார் ஒட்டுபவர்கள் கவனத்திற்கு. நான் கூறும் நான்கு விதிகளையும் எப்போதும் நினைவில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.

1. பயம் வேண்டும். எவ்வளவு அனுபவம் வாய்ந்த ஓட்டுனராக இருந்தாலும் எந்த சமயத்திலும் விபத்து நேரலாம் என்ற பயம் மனதிற்குள் இருக்கவேண்டும். எப்போது நான் விபத்துக்கு அப்பாற்பட்டவன் என்று ஒரு ஓட்டுனர் நினைக்கிறாரோ அடுத்த நொடி அவர் விபத்தைச் சந்திப்பார்.

2. பொறுமை வேண்டும். வாகனம் ஓட்டும்போது பொறுமை அதிகம் வேண்டும். ரோட்டில் போகும் மற்ற வாகனங்கள், மனிதர்கள், விலங்குகள், குண்டு குழிகள், இவை எல்லாம் பொறுமையைச் சோதிக்கும்.

3. கவனம் சிதறாமை. உங்கள் கவனம் முழுவதும் கார் ஓட்டுவதில்தான் இருக்கவேண்டுமே தவிர, இயற்கைக் காட்சிகளைப் பார்ப்பதிலோ, அரட்டை அடிப்பதிலோ இருக்கக் கூடாது.

4. வாகனத்தின் தன்மை. நீங்கள் ஓட்டும் வாகனத்தின் தன்மையை நன்கு அறிந்து, அதற்கு ஏற்ற மாதிரி ஓட்டவேண்டும். 5 பேர் போகக்கூடிய வாகனத்தில் 10 பேர் ஏறிக்கொண்டு சென்றால் விபத்து நிச்சயம். 80 கி.மீ. வேகத்தில் செல்லக்கூடிய வாகனத்தை 120 கி.மீ. வேகத்தில் ஓட்டினால் விளைவு விபரீதமாகத்தான் இருக்கும்.

இந்த விதிகளை மறக்காமல் கடைப்பிடித்ததினால் எங்கள் பயணம் விபத்தில்லாமல் இனிதே இருந்தது. ரோடு அருமையாக இருந்தது. வழியெங்கிலும் பசுமையான காட்சிகள்.

இந்த 40 கி.மீ. தூரத்தை 3 மணி நேரத்தில் கடந்தோம்.

மதியம் சாப்பாட்டு நேரத்திற்கு வால்பாறை போய்ச்சேர்ந்தோம். நணபர் கையோடு தயிர் சாதம் கொண்டு வந்திருந்தார். ஆகவே உணவு விடுதியைத் தேடாமல் எங்கள் மதிய உணவை முடித்தோம்.

எங்கள் பொது நண்பர் ஒருவர் வால்பாறையில் பொறியாளராக இருக்கிறார். அவர் எங்களுக்குத் தங்க நல்ல அரசு விடுதியை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். நல்ல வசதிகளும் விசாலமான அறைகளும் இருந்தன.

விடுதிக்கு அருகாமையில் (ஐந்து கி.மீ. தூரத்தில்- காட்டுப்பாதை-போகவர 2 மணி நேரம் மட்டுமே ஆகும்) ஒரு தம்பதியினர் நடத்தும் 5 ஸ்டார் ரெஸ்டாரென்ட் ஒன்று இருக்கிறது.

இட்லி, சப்பாத்தி, சட்னி, சாம்பார், குருமா, கோழி குருமா, கோழி வருவல் எல்லாம் வீட்டு முறைப்படி தயாரித்துக் கொடுத்தார். அன்னதாதா அவர். நீடு வாழ்க.

போகும் வழியில் கீழ் நீரார், மேல் நீரார் என்று இரண்டு அணைகளைப் பார்த்தோம்.

கீழ் நீரார் அணை

மேல் நீரார் அணை

இந்த அணைகளிலிருந்து சுரங்கங்கள் மூலமாக நீர் சோலையார் டேமுக்கு வந்து அங்கிருந்து மீண்டும் சுரங்கங்கள் மூலமாக ஆழியார், மற்றும் திருமூர்த்தி அணைக்கட்டுகளுக்கு வந்து சேருகின்றன.

இரவு உணவு முடித்து படுத்ததுதான் தெரியும். விழிப்பு வந்தபோது நன்கு விடிந்திருந்தது. பயணக் களைப்பு அப்படி ஒரு தூக்கத்தைப் பரிசாக்கியிருந்தது.  

காலையில் பெட் காப்பி இல்லையென்றால் என்ன வாழ்க்கை? காப்பி கிட் (சொந்த தயாரிப்பு) கொண்டு போயிருந்ததினால் நல்ல காப்பி போட்டு சாப்பிட்டோம்.

குளித்து முடித்து 8 மணிக்கு கிளம்பி நமது 5 ஸ்டார் ரெஸ்டாரென்டில் டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு பாலாஜி கோவில் பார்க்கப்போனோம். வால்பாறையிலிருந்து 6 கி.மீ. தூரம். இது ஒரு தனியார் கோவில். நல்லமுறையில் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. ஆனால் கெடுபிடிகள் அதிகம். தனியார் வாகனங்கள் ஒரு கி.மீ. தூரத்திலேயே நிறுத்தப்படுகின்றன. அங்கிருந்து நடந்துதான் போகவேண்டும். டாக்சிகள் அனுமதிக்கப்படுகின்றன.

காலை 7 மணியிலிருந்து பகல் 12 வரையிலும் மாலை 3 மணியிலிருந்து 7 மணி வரையிலும் நடை திறந்திருக்கும். 

பிறகு சோலையார் டேம் பார்க்கக் கிளம்பினோம். வால்பாறையிலிருந்து 20 கி.மீ. தூரம். நல்ல ரோடு. வழியெங்கிலும் தேயிலைத் தோட்டங்கள்தான். மரகதக் கம்பளம் விரித்த மாதிரி எங்கு பார்த்தாலும் பசுமைதான். ஆயுசுக்கும் அங்கேயே இருந்துவிடலாம் என்று மயக்கும் இயற்கைக் காட்சிகள்.

இந்த டேமிலிருந்துதான் நீர் ஆழியாருக்கும் திருமூர்த்தி டேமுக்கும் வருகிறது.

மதிய உணவு இங்கே சாப்பிட்டுவிட்டு சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்துக்கொண்டு திரும்பவும் விருந்தினர் மாளிகைக்குத் திரும்பினோம். திரும்பும் வழியிலேயே நமது 5 ஸ்டார் ரெஸ்டாரென்டில் நமக்காக ஸ்பெஷலாகத் தயாரித்த நாட்டுக்கோழி வருவலும், குருமாவும், சப்பாத்தியையும் வாங்கிக்கொண்டோம். ரெஸ்ட் ஹவுசில் அவைகளை ஒரு கை பார்த்தோம். அந்த மிதமான குளிருக்கு ரெஸ்ட் ஹவுஸ் அடக்கமாக இருந்தது. தூக்கம் நன்றாக வந்தது.

அடுத்த நாள் எழுந்து குளித்து விட்டு, நமது ரெஸ்டாரென்டில் காலை டிபன் முடித்து விட்டு, எல்லோரிடமும் விடை பெற்றுக்கொண்டு, திரும்பவும் 40 கொண்டை ஊசி வளைவுகளைக் கடந்து ஆழியார் டேம் பக்கத்திலுள்ள குரங்கு அருவிக்கு வந்து சேர்ந்தோம்.

அருவியில் குளிக்க இன்னும் இரண்டு கி.மீ. தொலைவு சென்று டிக்கட் வாங்கு வரவேண்டும் என்றார்கள். ஆகவே குளிக்கும் திட்டத்தை கைவிட்டோம். கீழே இறங்கிப் பார்க்கலாம் என்று கார் கதவைத் திறந்தேன். கையில் ஒரு சாக்கலேட் பாதி சாப்பிட்டு விட்டு வைத்திருந்தேன். இரண்டு குரங்குகள் வந்து மிரட்டி அந்த சாக்கலேட்டைப் பிடுங்கிக்கொண்டு ஓடிவிட்டன. ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை.

அங்கிருந்து வேதாத்திரி மகரிஷியின் அறிவுத் திருக்கோவிலுக்குச் சென்றோம். உள்ளே சென்று பார்க்க ஏறக்குறைய அமெரிக்க ஜனாதிபதி மாளிகையில் இருக்கும் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் இருக்கின்றன. எப்படியோ கெஞ்சிக் கூத்தாடி உள்ளே போனோம். ஒரே ஒரு கட்டிடத்தை மட்டும் பார்க்க அனுமதித்தார்கள். நமக்கு இருக்கும் அறிவே போதும் என்று திரும்பி விட்டோம்.

இப்படியாக மூன்று நாள் வால்பாறையைப் பார்த்தோம்.

கணக்குப் போடத் தெரியுமா?

இந்த விளம்பரத்தைப் பாருங்கள்.

உங்களில் எல்லோருக்கும் ஓரளவு கணக்குத் தெரிந்திருக்கும். இந்த விளம்பரத்தில் உள்ள மாதிரி செய்ய எந்தக் கம்பெனியினால் முடியும்? இந்த விளம்பரத்தை நம்பி முதலீடு செய்பவர்களை என்ன சொல்லி அழைக்கலாம்?

பிற்சேர்க்கை: நண்பர் அரிஃப் அவர்கள் ஒரு விளம்பரத்தை எல்லோருடைய கவனத்திற்காகவும் அனுப்பியுள்ளார்கள். அதையும் பிற்சேர்க்கையாக சேர்க்கிறேன்.

========================================================================

போனவாரம் நானும் எனது இரண்டு நண்பர்களும் வால்பாறை டூர் போய் வந்தோம். அதைப்பற்றி அடுத்த பதிவில்.

இந்தியா தலைகீழா மாறுது பாருங்க.

முக்கிய அறிவிப்பு: இந்தப் பதிவு தொடர் பதிவாக வெளிவரும். எத்தனை பாகங்கள் என்பது கற்பனை ஓட்டத்தில் முடிவு செய்யப்படும். இந்தப் பதிவில் நடக்கும் அனைத்துக் காரியங்களும் கற்பனையே. அவைகளை உண்மை என்று எண்ணி யாராவது ஏமாந்தால் அதற்கு பதிவின் ஆசிரியர் (அதாவது நான்) எந்த விதத்திலும் பொறுப்பு ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார் என்று அறியவும்.

மறுநாள் கூட்டத்திற்கு தன்னுடைய புரொக்ராம்களை ரத்து செய்து விட்டு பிரதம மந்திரி வந்து விட்டார். அந்தக் கூட்டத்தில் கீழ்க்கண்ட திட்டங்களை அறிவித்தேன்.

நவீனத்திட்டங்கள்.

   1.   இன்று முதல் இந்தியாவில் ஜாதி, மத பாகுபாடு இல்லை. தனிப்பட்ட நபர்கள் தங்கள் ஜாதியையும் மதங்களையும் அனுசரித்துக்கொள்ள அரசு எந்தத் தடையும் விதிக்காது. ஆனால் ஜாதி, மதங்களின் பெயரால் எந்த வித்தியாசமும் காண்பிக்கப்படாது.

   2.   இன்று முதல் எல்லா இலவசங்களும், மான்யங்களும், நல வாழ்வுத் திட்டம் என்ற பெயரில் கொடுக்கப்படும் எல்லா சலுகைகளும் ரத்தாகின்றன.

   3.   அனைத்து சாமியார்களின் பதவிகளும், சொத்துக்களும் அரசுடமை ஆகின்றன. அந்த மடங்களெல்லாம் கல்விச்சாலைகளாக மாற்றியமைக்கப்படும். அந்தந்த சாமியார்கள் அந்தக் கல்வி நிலையங்களின் தலைவர்களாக செயல்படுவார்கள். அப்படி சொத்து ஏதும் இல்லாத சாமியார்கள் இந்தக் கல்வி நிலையங்களில் அவரவர்கள் தகுதிகளுக்கு ஏற்ப வேலை செய்வார்கள்.

   4.   எந்த சாமியாருக்காவது ஏற்கனவே குடும்பம் இருந்தால் அவர்களையும் இந்த நிறுவனங்களில் வேலைக்கு அமர்த்திக்கொள்ளலாம்.
   5. குடும்பம் இல்லாத சாமியார்கள் தேவைப்பட்டால் குடும்பம் உண்டாக்கிக் கொள்ளலாம்.

   6.   கோயில்களின் சொத்துக்கும் இதே மாதிரி செய்யப்படும்.

   7.   லஞ்சம் ஒழிக்கப்படுகிறது. இதுவரை லஞ்சம் வாங்கி சேர்த்த சொத்துக்கள், பணங்கள் அனைத்தும் அரசுக்கு சேரும்.

   8.   ஸ்விஸ் பேங்கில் இந்தியர்கள் போட்டு வைத்திருக்கும் பணம் முழுவதையும் எடுத்து, அயல் நாட்டினரிடம் இந்தியா வாங்கிய கடன்களையெல்லாம் தீர்க்கப்படும்.

   9.   இனிமேல் லஞ்சம் வாங்கினாலோ, கொடுத்தாலோ, அதற்கு கேபிடல் தண்டனை விதிக்கப்படும்.

  10. இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து பிச்சைக்காரர்களும் நாடு கடத்தப்படுவார்கள்.

  11. எல்லாவிதமான ஆர்ப்பாட்டங்கள், வேலை நிறுத்தங்கள், பஸ் டே, ரேக்கிங்க் ஆகியவை தடை செய்யப்படுகின்றன.

சம்பத்தப்பட்ட அதிகாரிகள் இந்த திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்த ஆவன செய்வார்கள். எந்தவிதமான சால்ஜாப்புகளும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாது. தவறும் அதிகாரிகளுக்கு "ஸ்பெஷல் ட்ரீட்மென்ட்" கொடுக்கப்படும். இந்த திட்டங்களை தங்களால் முடியாது என்று கருதும் அதிகாரிகள் தங்களது ராஜீனாமா கடிதங்களை வெளியில் இருக்கும் பெட்டியில் போட்டுவிட்டு அப்படியே வீட்டுக்குப்போகலாம். அவர்கள் வீட்டுக்குப்போக அரசு வாகனத்தை உபயோகப்படுத்தக்கூடாது. அப்படி ராஜீனாமா கொடுத்துவிட்டுப் போகும் அதிகாரிகள் அரசு வீடுகளில் குடியிருந்தால் இன்று இரவிற்குள் காலி செய்து விடவேண்டும்.

அடுத்த கூட்டம் 66ஆறு மாதம் கழித்து கூட்டப்படும்.

நான் செய்த புரட்சிகள்

முக்கிய அறிவிப்பு: இந்தப் பதிவு தொடர் பதிவாக வெளிவரும். எத்தனை பாகங்கள் என்பது கற்பனை ஓட்டத்தில் முடிவு செய்யப்படும். இந்தப் பதிவில் நடக்கும் அனைத்துக் காரியங்களும் கற்பனையே. அவைகளை உண்மை என்று எண்ணி யாராவது ஏமாந்தால் அதற்கு பதிவின் ஆசிரியர் (அதாவது நான்) எந்த விதத்திலும் பொறுப்பு ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார் என்று அறியவும்.

மறுநாள் மீட்டிங்க்குக்கு பிரதம மந்திரி தவிர ஏறக்குறைய மற்ற எல்லா மந்திரிகளும் ஆஜர். செக்ரடரிகள் எல்லோரும் வந்திருந்தார்கள். நம்ம பெர்சனல் செக்ரடரியையும் ஸ்டெனோவையும் பக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டேன்.

எல்லோரையும் பார்த்து என் சொற்பொழிவை ஆரம்பித்தேன்.

நீங்கள் எல்லோரும்தான் இந்நாட்டின் தலைவிதியை நிர்ணயிக்கிறவர்கள். இந்திய நாட்டின் எதிர்காலம் உங்கள் கையில்தான் இருக்கிறது. இப்படியெல்லாம் சொல்லி உங்களை நான் ஏமாற்றப்போவதில்லை. நீங்கள் செய்த சேவைகளினால் நாடு எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறது என்று வெளிநாட்டில் கேட்டால்தான் தெரியும். இனியும் அதே நீலை நீடிக்க நான் அனுமதிக்கப்போவதில்லை.

நான் வகுக்கும் திட்டங்களை நீங்கள் எல்லோரும் முழு மனதுடன் ஒத்துக் கொண்டு செயல் புரிய வேண்டும். அதற்கு விருப்பமில்லாதவர்கள் யாராவது இருந்தால் கைகளைத் தூக்குங்கள் என்றேன்.

யாரும் இதை எதிர்பார்க்காததினால் அவர்களுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பே கோச்சிங்க் கிளாஸ் நடத்தினால்தான் அவர்களுக்கு ஏதாவது பேசத் தெரியும். பிரதம மந்திரி வேறு இல்லையா? அவர் இருந்தால் எல்லாவற்றையும் அவர் கவனித்துக்கொள்வார். நாம் பாட்டுக்குத் தூங்கிக்கொண்டிருக்கலாம். இந்த ஆளுக்கு ஓட்டுப்போட்டு ஜனாதிபதி ஆக்கினது தவறோ என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தார்கள். ஒருவரும் கை தூக்கவில்லை.

முதலில் ஒன்று புரிந்து கொள்ளுங்கள். உங்களில் யாருடைய பதவிக்கும் ஆபத்தில்லை என்றேன். இதைக்கேட்டவுடன்தான் எல்லோருடைய முகத்திலும் கொஞ்சம் பிரகாசம் தெரிந்தது.

கவனமாகக் கேளுங்கள். நம் இந்திய நாட்டை மற்ற நாட்டவர்கள் கேவலமாகப் பேசுவதற்கு முக்கிய காரணம் நம் கிராமப்புறங்களில் இருப்பவர்கள் தங்கள் காலைக் கடன்களை நிறைவேற்றும் முறைதான். இதை மாற்றினாலே நம் நாடு வல்லரசாகும் பாதையில் அடி எடுத்து வைத்துவிட்டது என்று அர்த்தம்.

நமது மதிப்பிற்குரிய மக்கள் பிரதிநிதிகள் எல்லோரும் உடனே தங்கள் தொகுதிக்கு சென்று மக்களுக்கு விழிப்பு உண்டாக்கவேண்டும். உங்களுக்கு மூன்று நாள் அவகாசம் தருகிறேன். நான்காம் நாள் காலையிலிருந்து யாரும் வெட்டவெளியில் காலைக்கடன்களை கழிக்கக்கூடாது. அப்படி யாராவது செய்தால் அவர்களை அப்படியே அலாக்காகத் தூக்கிக் கொண்டு போய் சகாரா பாலைவனத்தில் விடப்படுவார்கள். இந்த வேலையை நம் முப்படைத் தளபதிகளிடம் விடுகிறேன்.

இதற்கான எழுத்து மூலமான உத்திரவுகள் இன்று மாலைக்குள் எல்லோருக்கும் வந்து சேரும். உத்திரவுகளை உடனடியாக நிறைவேற்றத் தவறினால் அதற்கு காரணமானவர்கள் உடனடியாக வேலை நீக்கம் செய்யப்படுவார்கள். அடுத்த கூட்டம் நாளை இதே நேரத்தில் நடைபெறும். நாளைக் கூட்டத்தில் "லஞ்ச ஒழிப்பு வாரியம்" அன்னா ஹஸாரே தலைமையில் தொடங்கவிருக்கிறேன். மேலும் பல திட்டங்களை அறிவிப்பேன். இந்தக் கூட்டம் முடிந்தது என்று சொல்லிவிட்டு எழுந்து வந்து விட்டேன்.

கனவுலகில் இந்திய ஜனாதிபதியாக நான்-பாகம் 2

முக்கிய அறிவிப்பு: இந்தப் பதிவு தொடர் பதிவாக வெளிவரும். எத்தனை பாகங்கள் என்பது கற்பனை ஓட்டத்தில் முடிவு செய்யப்படும். இந்தப் பதிவில் நடக்கும் அனைத்துக் காரியங்களும் கற்பனையே. அவைகளை உண்மை என்று எண்ணி யாராவது ஏமாந்தால் அதற்கு பதிவின் ஆசிரியர் (அதாவது நான்) எந்த விதத்திலும் பொறுப்பு ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார் என்று அறியவும்.

போன பகுதியில் என்னுடைய பிரின்சபல் செக்ரடரி மயங்கி விழுந்துவிட்டார் என்று பார்த்தோம். பக்கத்தில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்து அவர் முகத்தில் தெளித்து மயக்கம் தெளியவைத்தோம். என்ன, செக்ரடரி, இப்படி காபரா படுத்தி விட்டீர்களே என்றேன். அது ஒண்ணுமில்லைங்க சார், நீங்க டிக்டேட் செய்த ஆர்டரைக் கேட்டதும் என்னையறியாமல் மயக்கம் வந்துவிட்டது என்றார்.

செக்ரடரி, இதுக்கே இப்படி மயக்கம் போட்டா எப்படி? இன்னும் எவ்வளவோ இருக்கே, தைரியமா இருங்க என்று சொல்லி அவரைக் கூப்பிட்டுக் கொண்டு நான் குடியிருக்கப்போகும் வீட்டைச் சுற்றிப்பார்க்கக் கிளம்பினேன். காலை 10 மணிக்குப் புறப்பட்டவன் மதியம் 1 மணி ஆகியும் பாதியைக்கூடப் பார்த்து முடிக்கவில்லை. பசி வந்து விட்டது.

செக்ரடரி, பசிக்குதே, சாப்பிட்டுவிட்டு மீதியைப் பார்க்கலாம் என்றேன், அவருக்கும் பசி போலும். உடனே ஒத்துக்கொண்டார். இருவரும் டைனிங்க் ஹாலைத் தேடிப்போனோம். அதற்கே அரை மணி நேரம் ஆயிற்று. சாப்பிட உட்கார்ந்தோம். அரை டஜன் ஆட்கள் ஒவ்வொரு ஐட்டமாக மொத்தம் 64 வகை பதார்த்தங்கள் கொண்டுவந்து பரிமாறினார்கள்.

என்னய்யா, தினமும் இப்படித்தானா என்றேன். ஆமாம் என்றார்கள். அப்படியானால் இவ்வளவையும் சமைப்பதற்கு நிறைய ஆட்கள் வேண்டுமே என்றேன். செக்ரடரி, எஸ் சார், 24 சீப் குக்குகளும் 62 அசிஸ்டன்ட் குக்குகளும் இருக்கிறார்கள் என்றார். அப்போதே ஸ்டெனோவைக் கூப்பிட்டு, இனி சாப்பாட்டில் சாதம், ஒரு சாம்பார், ஒரு ரசம், ஒரு பொரியல், தயிர், ஊறுகாய் இவை மட்டும் இருந்தால் போதும். ஒரு தமிழ்நாட்டு சமையல்காரர், ஒரு வேலைக்காரி இரண்டு பேர் மட்டும் போதும். மற்றவர்களையெல்லாம் நல்ல ஓட்டலில் சேர்த்து விடவும் என்று ஆர்டர் டிக்டேட் செய்தேன்.

 சரி. இத்தனை குக்குகளும் சேர்ந்து எத்தனை பேருக்கு சமைப்பார்கள் என்று கேட்டேன். செக்ரடரி கொஞ்ச நேரம் கால்குலேட்டரை எடுத்து கணக்குப் போட்டுவிட்டு, சார், மொத்தம் 7245 பேருக்கு சமையல் செய்வார்கள் என்றார். எனக்கே தலை சுற்றி வந்து விட்டது. அவ்வளவு பேர் எங்கிருந்து வருவார்கள் என்று கேட்டேன்.

அவர் சொன்னது:    செக்ரடரிகள் 2492, செக்யூரிடிகள் 3246, மற்ற வேலைக்காரர்கள் 1507 ஆக ஒத்தம் 7245, என்று கண்க்கு சொன்னார். உங்களைத்தவிர மற்ற செக்ரடரிகளை ரிடையர் பண்ணியாச்சு. அதே மாதிரி, 10 செக்யூரிடி ஆட்களை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு மீதி ஆட்களை போலீஸ் டிபார்ட்மென்டுக்கு அனுப்பிவிடவும். மற்ற வேலைக்காரர்களில், மொகல் கார்டனைப் பார்த்துக்கொள்ளவும், மற்ற செடிகொடிகளைப் பார்த்துக்கொள்ளவும் ஒரு 10 பேர் மட்டும் போதும். மிச்ச ஆட்களை எல்லாம் அவர்கள் ஊருக்குப் போக டிக்கட் வாங்கிக்கொடுத்து ரயில் ஏற்றி விடவும். இந்த இரண்டிற்கும் உடனடியாக ஆர்டர் டிக்டேட் செய்தேன்.

 சரி, நாளையில் இருந்து நான், என் மனைவி, சமையல் ஆட்கள் இரண்டு பேர் ஆக 4 பேருக்கு மட்டும் சமையல் செய்தால் போதும். நீரும் மற்றவர்களும் வீட்டில் இருந்து லஞ்ச் கட்டிக்கொண்டு வந்துவிடவும், என்று சொல்லி அதையும் ஆர்டர் போட உடனடியாக உத்திரவு கொடுத்தேன்.


சாப்பிட்டுவிட்டு திரும்பவும் வீட்டைப்பார்க்க கிளம்பினோம். ஒரு இடத்தில் ஏகப்பட்ட கார்கள் நிறுத்தப்பட்டிருந்தன. செக்ரடரியிடம் ஏன் கார் கம்பெனிக்கெல்லாம் இங்கு ஷோ ரூம் வைக்க இடம் கொடுத்திருக்கிறீர்கள்  என்று கேட்டேன். அவர், சார் இவையெல்லாம் ஷோரூம் கார்கள் இல்லை, எல்லாம் ஜனாதிபதியின் உபயோகத்திற்குண்டான கார்கள் என்றார். என்னய்யா, ஜனாதிபதி ஒருத்தர்தானே, அவர் ஒரு காரில் மட்டும்தானே போகமுடியும், அப்புறம் எதற்கு இவ்வளவு கார்கள் என்றேன்.


சார், வெளிநாட்டில் இருந்து முக்கியஸ்தர்கள் வந்தால் அவர்களுக்கு கார் தேவைப்படும். தவிர ஜனாதிபதி வெளியில் போகும்போது, ஒவ்வொரு தடவைக்கும் ஒவ்வொரு கார் உபயோகப்படுத்துவோம். செக்யூரிடி காரணமாக இப்படி நடைமுறை, என்றார். செக்யூரிடியைத் தூக்கி குப்பைத்தொட்டியில் போடுங்கள். வெளிநாட்டுக்காரனுங்களுக்காக ஒரு கார் இருக்கட்டும். எனக்கு ஒரு மாருதி ஆல்டோ போதும். நானே செல்ப் டிரைவிங்க் பண்ணிக் கொள்வேன். ஒரு ஆட்டோ ரிக் ஷா மட்டும் என்வீட்டு அம்மா, மற்றும் வேலைக்காரங்க வெளியில் போக வர இருக்கட்டும். அதுக்கு ஒரு டிரைவர், வெளிநாட்டுக்காரனுக்கு ஒரு டிரைவர் வைத்துக்கொண்டு மீதி டிரைவர்களை எல்லாம் தமிழ்நாடு ஸ்டேட் டிரான்ஸ்போர்ட் டிபார்ட்மென்டுக்கு அனுப்பி விடுங்கள் என்று ஆர்டர் போட்டேன். அங்கதான் அவனுங்களுக்கு நல்லா தூங்கறதுக்கு வசதிகள் உண்டு என்றேன்.


அப்ப மற்ற கார்களையெல்லாம் என்ன செய்வது என்று செக்ரடரி கேட்டார். அவைகளையெல்லாம் அயல்நாட்டுத் தூதரகங்களுக்கு அவர்கள் கேட்ட விலைக்கு கொடுத்துவிடுங்கள் என்றேன்.


இப்படியாக ஒரு வழியாக ஜனாதிபதி வீட்டை ஒழுங்கு படுத்தினேன். 


மறு நாள் ஒரு மந்திரி சபைக் கூட்டத்திற்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்கள் என்று செக்ரடரியிடம் சென்னேன். அவர் தலையைச் சொறிந்தார். என்னய்யா விஷயம், தலையைச் சொறிகிறீர்களே என்றேன்.  சார், பிரதம மந்திரி இப்போதுதான் ஜிக்ஜிக்ஸ்தான் போனார். மற்ற மந்திரிகளில் பாதி பேர் பல வெளிநாடுகளுக்கு, பல ஜோலிகளுக்காகப் போய் விட்டார்கள். மீதிப்பேர் பெண்டாட்டி பிள்ளைகளைப் பார்ப்பதற்காக அவரவர் ஊருக்குப் போயிருக்கிறார்கள் என்றார்.


அப்ப அவங்க டிபார்ட்மென்ட் வேலைகளையெல்லாம் யார் பார்த்துக்கொள்வார்கள் என்றேன். அந்தந்த டிபார்ட்மென்ட் செக்ரடரிகள் பார்த்துக்கொள்வார்கள் சார், என்றார். அப்படியானால் அவர்களையெல்லாம் நாளைக்கு இங்கே வரச்சொல்லுங்கள். கூடவே முப்படைகளின் தளபதிகளையும் வரச்சொல்லுங்கள். பல முக்கியமான முடிவுகள் எடுக்கவேண்டும், என்றேன். 


அப்படியே எல்லா மந்திரிகளையும் தலைநகருக்கு உடனே வரச்சொல்லுங்கள். இப்போதே தகவல்கள் போகவேண்டும் என்றேன்.


இதற்குள் இரவு ஆகி விட்டதால் எல்லோரும் தூங்கப்போனோம்.

இந்திய ஜனாதிபதி - கனவுலகில் நான் - பாகம் 1

முக்கிய அறிவிப்பு: இந்தப் பதிவு தொடர் பதிவாக வெளிவரும். எத்தனை பாகங்கள் என்பது கற்பனை ஓட்டத்தில் முடிவு செய்யப்படும். இந்தப் பதிவில் நடக்கும் அனைத்துக் காரியங்களும் கற்பனையே. அவைகளை உண்மை என்று எண்ணி யாராவது ஏமாந்தால் அதற்கு பதிவின் ஆசிரியர் (அதாவது நான்) எந்த விதத்திலும் பொறுப்பு ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார் என்று அறியவும்.

நான் இந்திய நாட்டின் ஜனாதிபதி பதவிக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு பதவி ஏற்றுக்கொண்டேன். பரீட்சார்த்தமாக எனக்கு எல்லையில்லா அதிகாரங்கள் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. என்னைக் கேள்வி கேட்பார் யாருமில்லை.

இந்த மாதிரி நடந்தால் என்ன செய்வது என்று நான் தூக்கம் வராத இரவுகளில் ஏற்கனவே யோசித்து வைத்திருந்ததனால் நான் பெரிதாக ஒன்றும் ஆச்சரியப்படவில்லை. சில நடைமுறை சந்தேகங்கள் மட்டும் இருந்தன. என்னுடைய முதன்மை செக்ரடரியைக் கூப்பிட்டு விசாரித்தேன்.

அவர் சொன்னதாவது. சார் நீங்கள் காகிதத்தில் என்ன எழுதிக் கையெழுத்துப் போடுகிறீர்களோ அந்த உத்திரவுகள் அடுத்த விநாடி நிறைவேற்றப்படும் என்றார். ஏனய்யா, இவ்வளவு பெரிய நாட்டின் ஜனாதிபதி அவரே எழுத வேண்டுமா? என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர், சார் உங்களுக்காக 347 ஸ்டேனோக்கள் நியமிக்கப்பட்டு ரெடியாக இருக்கறார்கள் என்றார். 

அது சரி, உங்கள் மாதிரி எத்தனை செக்கரட்டரிகள் இருக்கிறார்கள் என்று கேட்டேன். அவர், என்னையும் சேர்த்து பல கிரேடுகளில் 2492 செக்ரட்டரிகள் இருக்கிறார்கள் என்று சொன்னார். அப்படியா, சரி என்று சொல்லி விட்டு, ஒரு நல்ல, இங்கிலீஷ் தெரிந்த ஸ்டெனோவைக் கூப்பிடுங்கள் என்று சொன்னேன்.

அவர் இன்டர்காமில் என்னமோ சொல்ல, உடனே ஒரு சினிமா நடிகை உள்ளே வந்தாள். இது யார் என்று கேட்க, சார், இதுதான் உங்கள் முதன்மை ஸ்டனோ என்றார். அப்படியா, முதலில் இந்தப் பெண்ணை, மேக்கப் எல்லாம் கலைத்துவிட்டு வரச்சொல்லுங்கள் என்றேன். கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஒரு வயதான அம்மாள் உள்ளே வந்தார்கள். 

செக்ரட்டரியிடம் யாரய்யா இது என்று கேட்டேன். சார், முன்னால் பார்த்தீர்களே, ஸ்டெனோ, அவர்கள்தான் இது, மேக்கப்பைக் கலைத்துவிட்டு வந்திருக்கிறார்கள் என்றார். சரி, இப்போதைக்கு இருக்கட்டும், நாளையிலிருந்து எனக்கு, ஒரு நல்ல பையனாப்பார்த்து ஸ்டெனோவாப் போட்டுடுங்க என்றேன்.

என்னுடைய அதிகாரம் இந்த செக்ரட்டரி சொன்னமாதிரிதான் இருக்கிறதா என்பதைச் சோதிக்க ஒரு டெஸ்ட் செய்தேன். இந்த முதன்மை செக்ரட்டரி தவிர மீதமுள்ள 2491 செக்ரட்டரிகளையும் கட்டாய ஓய்வு கொடுத்து வீட்டுக்கு அனுப்பவும் என்று ஆர்டரை டைப் செய்து எடுத்துக்கொண்டு வா என்று ஸ்டெனோவிடம் சொன்னேன். அந்த அம்மா வெளியில் போனார்கள்.

என்ன, செக்ரட்டரி, என்று திரும்பிப் பார்த்தால், செக்கரட்டரி மயக்கமாகக் கீழே விழுந்து கிடந்தார்.  

தொடரும்........

அந்தரங்கமா அல்லது அம்பலமா?

மனிதனுக்கு அந்தரங்கம் என்று ஒன்று இருக்கிறது. அவன் நினைத்த, நினைக்கும் எண்ணங்கள், செய்த, செய்யப்போகும் செயல்கள் இவைகளைப்பற்றி, எல்லாவற்றையும் எல்லோரிடத்திலும் சொல்ல முடியாது, சொல்லவும் கூடாது. அப்படிச் சொல்பவனை பைத்தியக்காரன், வெள்ளைச்சோளம், விவேகமற்றவன், இப்படி பல பட்டங்களினால் அழைக்கப்படுவான்.


இப்படித்தான் எங்கள் காலத்தில் இருந்தது. காலங்கள் மாறுகின்றன. வாழ்க்கை நெறிகள் மாறுகின்றன. இன்று open Society என்று சொல்லுகிறார்கள். மனிதன் வாழ்வில் ஒளிவு மறைவு கூடாது. எல்லாவற்றிலும் வெளிப்படையாக இருக்கவேண்டும் என்கிறார்கள். மனிதன் நாகரிகம் அடைந்தபோது மானத்தை மறைக்க ஆடைகள் அணிய ஆரம்பித்தான். இப்போது நாகரிகம் முற்றிப்போய் Nude club ஆரம்பித்து நடக்கின்றன.

இன்றைய விஞ்ஞான வளர்ச்சியினால் மனித வாழ்விற்கு வேண்டிய கண்டுபிடிப்புகள் கணக்கிலடங்கா வண்ணம் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. பாதி பேருக்கு அதிகமாக வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே இருக்கிறார்கள் என்று சொல்லப்படும் நமது புண்ணிய பூமியில் ஆளுக்கு ஒன்று என்ற அளவில் செல்போன்கள் இருக்கின்றன என்று புள்ளி விவரங்கள் சொல்கின்றன. ரோட்டில் நடந்து செல்லும் பாதி ஆட்கள் செல்போன் பேசியபடிதான் நடக்கிறார்கள். மீதிப் பேர் செல்போனைக் கையில் வைத்தபடிதான் நடக்கிறார்கள்.


காலையில் தூங்கி எழுந்தவுடன் எல்லோரும் செய்யும் காரியங்களை காலைக்கடன்கள் என்று பூடகமாகச் சொல்லிவந்தோம். அதே மாதிரி தம்பதிகள் குடும்பம் நடத்தினார்கள் என்று குறிப்பிட்டோம். ஆனால் அவற்றை இன்று படம் பிடித்து வைத்துக் கொள்கிறார்கள். பிறகு வம்பில் மாட்டிக்கொண்டு குய்யோ முறையோ என்று ஓலமிடுகிறார்கள். 


இன்டர்நெட்டில், செல்போனில் முகம் பார்க்காமலேயே தொடர்பு கொண்டு பேசுகிறார்கள். தங்கள் அந்தரங்கங்களை முன்பின் தெரியாதவர்களுடன் பகிர்கிறார்கள். தேவையில்லாத பிரச்சினைகள் எழுகின்றன.

விஞ்ஞான வளர்ச்சியின் பயனை இவ்வாறு விவஸ்தையில்லாமல் பயன்படுத்தி சீரழிந்து போகும் இந்திய சமுதாயத்தினை ஆண்டவனால் கூட காப்பாற்ற முடியுமா என்று சொல்ல முடியவில்லை.

வீட்டைச் சுற்றி செடிகள் வளர்க்க.

அறிவன்#1180271720076437990927 June 2012 12:27 PM

திரு கந்தசாமி ஐயா,
வீடுகளுக்கான மழைநீர் மேலாண்மை மற்றும் உப்பாகி விட்டிருக்கும் மண்ணை வளப்படுத்துவதற்குமான ஆலோசனைகள் இருப்பின் விவரமாகப் பதியவோ அல்லது மடலிடவோ வேண்டுகிறேன்.

நல்ல செடிகள் வளரும் மண்ணாக இருந்த இடத்தில் போர் போட்டதால் வெளி வந்த கருங்கல் (மென்மையான பொடி போன்ற) மணலைக் கொட்டியதில் எந்த செடியும் இப்போது வளர்வதில்லை.

மேலும் செடிகள் வளராத மண்ணில் வளமாக்க ஏதும் செய்ய முடியுமா? வீட்டைச் சுற்றி இருக்கும் இடமென்றாலும் செடிகள் வளர்க்க முடியாதிருப்பது வருத்தமாயிருக்கிறது.

நீங்கள் துறை சார்ந்த நிபுணராக இருப்பதால் உங்களுக்கு விண்ணப்பம்.

nanbann at gmail dot com க்கு அனுப்ப வேண்டுகிறேன்.
=================================================================================

ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி ஒண்ணுமே தெரியாம இருந்து, அதக் கத்துக்கறதுக்கு ஆரம்பிச்சா, சீக்கிரம், சிரமமில்லாம கத்துக்கலாம். குழந்தைகள் அதனால்தான் மூன்று மொழிகளை சீக்கிரமே கற்றுக்கொள்கின்றன. அரைகுறையாப் படிச்சிருக்கிறவங்களுக்கு, அதைப் பற்றி முழுசா சொல்லிக்கொடுக்கிறது இருக்கே அது ரொம்ப, ரொம்பக் கஷ்டம்.

இங்கு அறிவன் அவர்கள் அப்படிப்பட்ட வேலையை எனக்குக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். முயற்சிக்கிறேன்.

நீங்கள் செடிகளை நேசிப்பவராக இருக்கும் பட்சத்தில் உங்கள் வீட்டில் செடிகளை வளர்க்க ஆசைப்படுவீர்கள். தாராளமாக வளர்க்கலாம். கொஞ்சம் பணம் செலவாகும். குழந்தைகளை வளர்ப்பதும் செடிகளை வளர்ப்பதும் ஏறக்குறைய ஒன்றுதான். தொடர்ந்த பராமரிப்பு தேவை.

தாவரங்களின் சிறப்பு, மூலப் பொருள்களில் இருந்து அவை தங்கள் உணவை தயார் செய்து கொள்ளும். நமக்கு தயார் செய்த ரெடிமேட் உணவு தேவை. செடிகளுக்குத் தேவையான மூலப் பொருட்கள் மண்ணிலிருந்துதான் கிடைக்கவேண்டும். மண்ணில் அந்த மூலப்போருட்கள் தங்கியிருந்து வளரும் செடிகளுக்குக் கொடுக்கவேண்டும். இது இயற்கையான மண்ணில் மட்டுமே நடக்கும். செயற்கை மண்ணில் நடக்காது.

நான் செயற்கை மண் என்று சொன்னது போர் கிணற்றிலிருந்து வெளி வந்த பாறைப்பொடியை. அது மண் மாதிரி இருந்தாலும் மண்ணின் குணங்கள் ஒன்றும் அதற்கு இல்லை. அதனால் அதில் செடிகள் வளராது. செடிகளை நிலத்தில் வளர்க்க வேண்டுமென்றால் மண்ணை மாற்றவேண்டும். இது மிகுந்த பொருட்செலவு ஆகும் சமாசாரம். மாற்றாக தொட்டிகளில் செடிகளை வளர்க்கலாம். மாடியில் குடியிருப்பவர்கள் கூட இந்த முறையில் செடிகளை வளர்க்கலாம்.

தொட்டிகளில் செடி வளர்க்கப் போடவேண்டியது Pot Mixture என்று சொல்லப்படும் மணல், செம்மண், தொழு உரம் ஆகிய மூன்றும் சரிவிகிதத்தில் கலக்கப்பட்ட ஒரு மிக்சர். இதில்தான் செடிகள் நன்றாக வளரும்.

அடுத்ததாக செடிகளுக்கு வேண்டியது நல்ல நீர். கிணற்று நீர் உப்பாக இல்லாத பட்சத்தில் உபயோகப்படுத்தலாம். உப்பு நீரைக் கண்டுபிடிப்பது வெகு சுலபம். தண்ணீரைப் பிடித்து ஒரு வாளியில் இரண்டு நாள் வைத்திருக்கவும். இரண்டு நாள் கழித்து நீரின் மேல் மட்டத்தில் உப்புப் படிவங்கள் ஒரு ஆடைபோல் படிந்திருந்தால் அந்த நீரில் உப்பு இருக்கிறது என்று கண்டு கொள்ளலாம். இந்த நீரை உபயோகித்தால் செடிகள் அவ்வளவு செழித்து வளராது.

சுருக்கமாகத்தான் சொல்லியிருக்கிறேன். மேலும் விபரங்கள் வேண்டுபவர்கள் பின்னூட்டத்தில் தெரிவித்தால் பதிலளிக்கிறேன்.

நாட்டிய அரங்கேற்றங்கள்.

சமீபத்தில் இரண்டு நாட்டிய அரங்கேற்ற நிகழ்ச்சிகளுக்குப் போயிருந்தேன். நாட்டியம் ஒரு நுண்கலை. நுண்கலைகளுக்கென்றே சிலர் இருக்கிறார்கள். மற்றும் சிலர் இதில் ஆர்வம் மிகுந்து கற்றுக்கொள்கிறார்கள். ஆனால் சங்கீதம்  (அரங்கேற்றம்) மாதிரி இது சாதாரண விஷயமில்லை.

மிகுந்த வசதி படைத்தவர்களுக்கே சாத்தியமாகக்கூடிய ஒரு விஷயம். ஏறக்குறைய ஒரு ஐந்து வருடம் ஒரு நல்ல குருவிடம் பயிற்சி பெறவேண்டும். அந்தக் குருவிற்கு கலை ஞானத்துடன் நல்ல லோகாதய அனுபவமும் வேண்டும். இல்லாவிட்டால் கற்றுக்கொண்ட கலை குடத்தினுள் விளக்காகப் போய்விடும்.

ஓரளவு நாட்டியம் கற்றுத் தேர்ந்தவுடன் அரங்கேற்றம் செய்யவேண்டும். அரங்கேற்றம் நடத்துவது என்பது ஒரு கல்யாணம் நடத்துவது போலத்தான். அந்த அளவு சிரமங்களும் செலவுகளும் பிடிக்கும். ஒரு சில லட்சங்கள் ஆகும்.

முதலில் ஒரு குளிரூட்ட வசதி உள்ள ஹால் வேண்டும். ஒளி, ஒலிக்கருவிகள், போட்டோ, விடியோ எடுக்க ஸ்பெஷலிஸ்ட்டுகள், அரங்கு அலங்காரம், விளம்பரம், இன்விடேஷன், நடன மணிகளைப் பற்றி ஒரு விளக்க அட்டை, நடன மணிக்கு உடைகள், அலங்காரம் செய்பவர், குரு, பக்க வாத்தியம், அவர்களுக்கு சம்பாவனை, தலைமை தாங்க ஒரு பெரிய மனிதர், அரங்கேற்றம் முடிந்த பிறகு விருந்து, இப்படி ஏகப்பட்ட வேலைகள்.

தெரிந்தவர்கள், தெரியாதவர்கள் என்று வருபவர்களை வரவேற்று அரங்கேற்றத்தை நடத்தி முடித்தால் பெரிய விடுதலையாக இருக்கும். ஆனாலும் அந்தப் பெண்ணின் கல்யாணம் முடியும் வரையிலும் இதைப்பற்றியே பெருமை பேசிக்கொண்டிருக்கலாம்.

அரங்கேற்றம் செய்பவர்கள் பெரும்பாலும் அதற்கப்புறம் நிகழ்ச்சிகள் செய்வது அபூர்வம். அதை முழுநேர தொழிலாக ஏற்றுக்கொள்பவர்கள் பெரும்பாலும் இல்லை.

ஆனாலும் இதற்காக அந்தப்பெண்ணும் அவர்கள் குடும்பத்தாரும் படும் பாடு இருக்கிறதே அது ஒரு சரித்திரக் காவியம்!

இந்திப் பாட்டு போடாதே

திமுக ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு நடந்த முதல் இந்தி எதிர்ப்புப்போராட்டம் 1968 ல் நடந்தது. நான் அப்போது கோவை விவசாயக் கல்லூரியில் ஹாஸ்டல் வார்டனாக இருந்தேன். மாணவர்களின் கேன்டீன் என் பொறுப்பில் இருந்தது. கேன்டீனில் பாட்டுப் போடுவதற்கு உண்டான வசதிகள் இருந்தன. அக்காலத்தில் சினிமாப் பாட்டுகள் இசைத்தட்டு வடிவில்தான் இருந்தன. மாணவர்கள் அவர்களுக்குப் பிடித்த இசைத்தட்டுகளை வாங்கி வந்து போடுவார்கள். (பொது செலவுதான்). அதில் பல இந்தி சினிமா பாட்டுகளும் உண்டு.

1968 இந்திப் போராட்டத்தில் எங்கள் கல்லூரி மாணவர் தலைவன் ஒரு முக்கியப் பங்கு வகித்தான். அதாவது கோவையைச் சுற்றியுள்ள நான்கு மாவட்டங்களுக்கு அவர்தான் போராட்ட இணைப்பாளர். அது என்ன என்றால் மேலிருந்து இவருக்கு ஆர்டர்கள் வரும். அதை இவர் மற்ற கல்லூரிகளுக்கு அனுப்பவேண்டும். இந்தப் பொறுப்பு வகித்ததினால் அவருக்கு ஒரு மவுசு ஏற்பட்டுவிட்டது. தான் ஒரு குறுநில மன்னர் என்ற நினைப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது.

ஒரு நாள் அவர் என்னிடம் வந்தார். சார், கேன்டீனில் இந்திப்பாட்டு போடுகிறார்கள். அது கூடாது என்றார். நானும் சூழ்நிலையை அனுசரித்து கேன்டீன் மேனேஜரிடம் இனிமேல் இந்திப்பாட்டு போடாதீர்கள் என்று சொல்லிவிட்டேன்.

இந்தி எதிர்ப்பு களேபரங்கள் எல்லாம் ஒரு மாதிரி முடிந்து பரீட்சைகள் ஆரம்பித்து நடந்து கொண்டிருந்தன. அந்த சமயத்தில் கேன்டீன் மேனேஜர் என்னிடம் வந்து, "சார், பசங்க (மாணவர்களை வாத்தியார்கள் இப்டித்தான் குறிப்பிடுவார்கள்) எல்லாம் இந்திப் பாட்டு வேணும்னு கேட்கறாங்க, சார், என்ன செய்யட்டும்?" என்றார். நான் பசங்க கேட்டாப் போடுங்க என்றேன். இந்திப்பாட்டு அமர்க்களமாக பாடிக்கொண்டிருந்தது.

நமது கதாநாயக்கருக்குப் பொறுக்குமா? என் ரூமுக்கு வந்து, என்ன சார், இந்திப்பாட்டு போடக்கூடாதுன்னு சொல்லியிருந்தோமே, இப்போது போடுகிறீர்களே" என்றார். ஆமாம், மாணவர்கள் கேட்கிறார்கள் என்று கேன்டீன் மேனேஜர் சொன்னார். அதனால்தான் போடுங்கள் என்று சொன்னேன், என்று பதில் சொன்னேன்.

அதற்கு அவர், மாணவர்கள் கேட்டால்கூட இந்திப் பாட்டுக்களைப் போடக்கூடாது சார் என்றார்.

நான் சொன்னேன். அப்படியானால் எல்லா மாணவர்களிடமும் இந்திப்பாட்டு போடக்கூடாது என்று கையெழுத்து வாங்கி வா. பாதி பேருக்கு மேல் அப்படி கையெழுத்து போட்டால் கேன்டீனில் இருக்கும் இந்தி பாட்டு ரெக்கார்டுகளையெல்லாம் உடைத்துப் போடச் சொல்லி விடுகிறேன், என்றேன்.

அதற்கு அவர் அது எப்படி முடியும் சார் என்றார். அப்போது நான் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை என்றேன். அவர் கொஞ்சம் குரலை உயர்த்தி எப்படியும் நீங்கள் இந்திப் பாட்டு போடக்கூடாது என்றார்.

அப்போது எனக்கு வயது 35. இளமை முறுக்கு. என் மூளையில் திடீரென்று ஒரு பொறி தட்டியது. அதற்கு முந்தின தினம் அவருடைய பரீட்சைகள் அனைத்தும் முடிந்து விட்டன. அவர் படிப்பது இறுதி ஆண்டு.

நான் சொன்னேன். இத பாரு மிஸ்டர். நேற்றோடு உன் பரீட்சைகள் எல்லாம் முடிந்து விட்டன. இன்று நீ இந்தக் கல்லூரியின் மாணவன் இல்லை. "கெட் அவுட் ஆப் மை ரூம்" என்று ஓங்கிய குரலில் சொன்னேன்.

அவர் கல்லூரித் தலைவரிடம் போய் முறையிட்டிருக்கிறார். அவர், வார்டன் சொன்னது சரிதான், உன்னுடைய மூட்டை முடிச்செல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு, உன்னுடைய ஊருக்குப் போய்ச்சேர் என்று சொல்லிவிட்டார்.

அதற்கப்புறம் பல ஆண்டுகள் கழித்து அவரைப் பார்த்தேன். ஒரு தனியார் எருக் கம்பெனியில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். பழைய வீராப்பு எல்லாம் இருந்த இடம் தெரியவில்லை.

போட்டோக்கள் நன்றி கூகுள்

ஆபீசர்ஸ் கிளப் ஆண்டுவிழா

கோவை விவசாயக்கல்லூரி வளாகத்தில் வெள்ளைக்காரன் காலத்தில் ஆரம்பித்த ஆபீசர்ஸ் கிளப் ஒன்று இருந்தது. சமீபத்தில் அதை மூடி விட்டதாகக் கேள்விப்பட்டு வருந்தினேன். இங்கிலாந்தில் இந்த மாதிரி கிளப்புகள் பிரபலம். ஒவ்வொரு துறையிலும் இருப்பவர்கள் தங்களுக்கென்று ஒரு தனி கிளப் வைத்திருப்பார்கள். மெசானிக் கிளப் என்று நம் ஊரில் இப்போது இயங்கும் (முகமூடிக் கொள்ளையர்கள் மாதிரி நடு ராத்திரியில் கூடுவார்கள்) அங்கிருந்து இறக்குமதியான சரக்குதான்.

எங்கள் ஆபீசர்ஸ் கிளப்புக்கு பெரிய பாரம்பரியம் உண்டு. அதில் ஒன்று ஆண்டு விழா கொண்டாடுவது. ஆண்டு விழாவிற்கென்று ஒரு மாத்திற்கு முன்பிருந்தே விளையாட்டுப்போட்டிகள் நடக்கும். டென்னிஸ், டேபிள் டென்னிஸ், கேரம்போர்டு, செஸ் இத்தியாதிகள். ஆண்டு விழாவில் இந்த விளையாட்டுகளில் வெற்றி பெற்றவர்களுக்குப் பரிசு வழங்கப்படும். இது ஒரு பெரிய செலவாகும். அடுத்ததாக ஒரு டிராமா போடுவார்கள். அதற்கும் செலவு பிடிக்கும். அப்புறம் ஒரு டின்னர்.

ஆண்டு விழாவிற்கென்று ஒரு கமிட்டி போடப்படும். மொத்தம் இவ்வளவு ரூபாய் பட்ஜெட் என்று ஒரு தொகை ஒதுக்கப்படும். அதற்குள் இந்த செலவுகளையெல்லாம் அடக்கிக்கொள்ள வேண்டும். கமிட்டி மீட்டிங்க் நடக்கும்போது இந்தப் பட்ஜெட்டைப் பிரித்துக்கொள்வதில் அடிதடி சண்டைகூட நடக்கும். பொதுவாக இந்த டிராமாக்கார ர்கள்தான் அதிகப் பணம் வேண்டுமென்று சண்டை அதிகமாகப் போடுவார்கள்.

இவர்களைக் கண்டால் மற்றவர்களுக்கெல்லாம் எரிச்சல். ஏனென்றால் ரிகர்சல் போடுகிறோம் என்று அடிக்கடி கிளப் செலவில் டிபன் காப்பி சாப்பிடுவார்கள். அந்த வருடம் இவர்களை எப்படியும் மட்டம் தட்டுவது என்று எல்லோரும் ஏகமனதாக முடிவு செய்திருந்தோம்.

முதல் மீட்டிங்கில் விவாதம் தொடங்கியது. ஒவ்வொரு குழுவிற்கும் தொகை பிரித்து வழங்கப்பட்டது. டிராமாக்காரர்களுக்கு வேண்டுமென்றே குறைவான தொகை கொடுக்கப்பட்டது. ஏகப்பட்ட சத்தம். அவர்களுக்கு மட்டும் எதற்கு அவ்வளவு, எங்களுக்கு ஓரவஞ்சனை செய்கிறீர்கள், இப்படி தலைக்குத்தலை குற்றம் சாட்டிக் கொண்டு இருந்தார்கள்.

இரு குறிப்பிட்ட ஐட்டத்திற்கு இவ்வளவு தொகை அதிகம், அதை நீக்கி விடலாம் என்று டிராமாக்காரர்கள் ஒரேயடியாய்க் குதித்தார்கள். எல்லோருக்கும் ஒரே எரிச்சல். எப்படியாவது மீட்டிங்கை முடித்துவிடவேண்டும் என்று எல்லோரும் ஆசைப்பட்டார்கள்.

அப்பாது நான் சொன்னேன். அந்த ஒரு ஐட்டத்தை நீக்கினால் இவ்வளவு பணம் மிச்சமாகிறது என்று சொன்னீர்களல்லவா? இந்த ஆண்டு விழாவையே நிறுத்தி விட்டால் எல்லாப் பணமும் மிச்சமாகுமல்லவா? என்று ஒரு போடு போட்டேன். எல்லோரும் இருந்த மன நிலையில் இந்த ஐடியாவை எல்லோரும் ஆமோதிக்க அந்த வருட ஆண்டு விழா வெற்றிகரமாக கேன்சல் செய்யப்பட்டது.

ஆழ்குழாய் கிணற்றுக்குள் 4 வயது குழந்தை

டில்லிக்கு அருகில் ஒரு கிராமத்தில் நான்கு வயது குழந்தை, வீட்டிற்குப் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு ஆழ்குழாய் கிணற்றுக்குள் விழுந்து, இரண்டு நாட்களாய் வெளியில் எடுக்க பல முயற்சிகள் எடுக்கப்பட்டு வருகின்றன. நினைத்தால் மனது பதறுகிறது. சோகத்திலும் மகா சோகம். ஒரு குழந்தையை உயிருடன் பலி கொடுப்பதென்பது மகாக் கொடுமை.

இந்த வேதனை கோபமாக உருவெடுக்கிறது. வீட்டிற்குப் பக்கத்தில் இத்தகைய ஆபத்தை வைத்துக்கொண்டு அந்தக் குழந்தையின் பெற்றோர்கள் என்ன செய்து கொண்டிருந்தார்கள்?

இரண்டாவது அந்த நாலு வயது குழந்தை ஆழ்குழாயில் இரவு 11 மணிக்கு விழுந்தது என்கிறார்கள். அப்போது அந்தக் குழந்தையின் அம்மா என்ன செய்து கொண்டிருந்தாள்? ஒரு 4 வயது குழந்தையை 11 மணிக்குள் தூங்க வைக்க மாட்டார்களா? பெற்றுப்போட்டு விட்டு எக்கேடோ கெட்டுப்போ என்று தண்ணி தெளித்து விட்டுவிட்டார்களா?

இந்தக் கேள்விகளுக்கு யார் பதில் சொல்வார்கள்?

நான் வீட்டில் வைத்திருக்கும் பொருட்கள்

அன்றாட குடும்ப வாழ்க்கையில் வீட்டில் பலவிதமான சில்லறை ரிப்பேர் வேலைகள் வரும். ஒவ்வொன்றிற்கும் அந்தந்த ஆளைத் தேடிப்போய் அந்த ரிப்பேரைச் செய்து முடிப்பதென்றால் மிகுந்த பொருட்செலவும் நேர விரயமும் ஆகும். இந்த சில்லறை வேலைகளைச் செய்வது ஒன்றும் பெரிய இந்திரஜால வேலை இல்லை. இருந்தாலும் நிறையப் பேர் இந்த வேலைகளுக்கு ஆட்களை எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கொண்டிருப்பார்கள். அந்த வேலைகளும் நிரந்தரமாக பெண்டிங்க் ஆகவே இருக்கும்.

அத்தகைய வேலைகளின் சேம்பிள்கள் சில.

எலெக்ட்ரிக் ப்யூஸ் போடுதல்.

ட்யூப் லைட் மாற்றுதல்.

லீக்காகும் பைப்புக்கு வாஷர் மாற்றுதல்.

கதவு, ஜன்னல்களில் கழண்டு போன ஸ்க்ரூவை மாட்டுதல்.

இப்படியான பல சில்லறை வேலைகளை அவ்வப்போது செய்து விட்டால் வீட்டு வேலைகள் சுலபமாக நடக்கும். இதற்கு வீட்டில் சில பொதுவான கருவிகள் வேண்டும். தவிர நம் வாழ்வில் பல காகிதங்களைப் பேண வேண்டியிருக்கிறது. இதற்கும் சில சாதனங்கள் தேவைப்படுகின்றன.

நான் வீட்டில் வைத்திருப்பவை:

1. ஸ்குரூ டிரைவர் - பல சைஸ்களில்.

2. கட்டிங்க் பிளையர்.

3. கரன்ட் டெஸ்டர்

4. ப்யூஸ் வயர் - 5 ஆம்ப்ஸ்

5. ஸ்பேனர்கள் - சைஸ் 5 முதல் 22 வரை

6. பைப் ரெஞ்ச்

7. எலெக்ட்ரிக் வயர்கள்

8. சுத்தி - பெரியது 1, சிறியது 1

9. ஸ்டேப்ளர் + பின்கள்

10. செல்லோ டேப் + டிஸ்பென்சர்

11. கோந்து

12. டபுள் பஞ்சிங்க் மிஷின்

13. இங்க் பேனா + இங்க்

14. பால் பாயின்ட் பேனாக்கள் - 25

15. மெக்கானிகல் + ஆர்டினரி பென்சில்கள்

16. அழி ரப்பர்

17 ரப்பர் பேண்டுகள்

18. குண்டூசி

19. ஜெம் கிளிப்புகள்

20. துண்டு காகிதங்கள் (பேட்)

21. பைண்டிங்க் நூல் + ஊசிகள்

22. கத்தரிக்கோல்

23. கத்திகள்

24. பைல்கள்

இது தவிர சில ஐட்டங்கள் நீங்கள் சாதாரணமாக கேள்விப்படாதவை.

1. பஞ்ச் ஹோல் கார்டு - பேப்பர்களை பஞ்ச் செய்து பைலில் போட்டால் கொஞ்ச நாளில் அந்த ஹோல் கிழிந்து விடும். இவ்வாறு ஏற்படுவதைத் தடுக்க ஹோல் கார்டு கடைகளில் கிடைக்கிறது. இது ஒரு சிறிய பிளாஸ்டிக் வாஷர். இதை அந்த ஹோல்களில் ஒட்டி விட்டால் அப்புறம் அந்த பேப்பர் கிழியாது.

2. மெக்கானிகல் பென்சில் ஷார்ப்பனர். அமெரிக்கா போன அன்பர்கள் பார்த்திருப்பார்கள். பென்சில் விளம்பரங்களில் வரும் பென்சில்கள் எப்படி அவ்வளவு கூராக சீவப்பட்டிருக்கிறது தெரியுமா? இந்த மாதிரி ஷார்ப்பனர்களால்தான். பென்சில் வைத்திருந்தால் அதன் முனை கூராக இருக்கவேண்டும்.

இவை எல்லாம் இல்லாவிட்டால் காலம் ஓடாதா என்று கேட்பவர்களுக்கு - எப்படியும் வாழலாம், ஆனால் இப்படித்தான் வாழ்வேன் என்பது ஒரு சில பைத்தியக்காரர்களின் ஆசை.

திருமணத் தடையா? கவலை வேண்டாம்.

வாலிப வயோதிக நண்பர்களே

உங்கள் திருமணம் நாட்படத் தள்ளிப்போகிறதா? கவலை வேண்டாம். நாங்கள் ஆரம்பிக்கப்போகும் திருமணக்கல்லூரியில் சேருங்கள். வெற்றி நிச்சயம்.

50 கல்யாணங்கள் வெற்றிகரமாகச் செய்து கொண்ட சூபர் ஸ்பெஷலிஸ்ட் புரொபசர் உங்களுக்கு வகுப்புகள் நடத்துவார். தற்போது அவர் கம்பி எண்ணிக்கொண்டிருந்தாலும் வகுப்புகள் எடுப்பதற்கு பரோலில் வருவார்.

பின் குறிப்பு; இது ஒரு நகைச்சுவைப் பதிவு. சீரியஸாக எடுத்துக்கொண்டு என் மீது பாயவேண்டாம்.

மாறுவது காலமா, மனிதனா?

காலம் மாறிவிட்டது என்று நாம் அடிக்கடி அலுத்துக் கொள்கிறோம். இன்றைய கால கட்டத்தில் மனிதர்கள் பணத்தைத் தேடி பேயாய் அலைகிறார்கள். (பேயை நான் பார்த்ததில்லை. அது எப்படி அலையும் என்பதுவும் எனக்குத் தெரியாது. இருந்தாலும் உலக வாழ்க்கையில் இந்த வாசகத்தைப் பல முறை கேட்டிருக்கிறேன். அதனால் அதை உபயோகப்படுத்தினேன்.) அவர்களுக்கு மனித உறவுகளை பராமரிக்க நேரம் இல்லை.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் மனிதனுக்கு மதிப்பு இருந்தது. உறவினர் வீட்டுக்குப் போனாலோ அல்லது நண்பர்கள் வீட்டுக்குப் போனாலோ, அவர்கள் சந்தோஷத்துடன் வரவேற்றார்கள். குசலம் விசாரித்தார்கள். இரு குடும்பத்தின் நல்லது கெட்டதுகளைப் பற்றி கலந்து பேசினார்கள். மன ஆறுதல் பெற்றார்கள். குடும்பத்தோடு போனால் இரட்டிப்புச் சந்தோஷம் அடைந்தார்கள்.

ஆனால் இன்றோ ஒருவர் வீட்டிற்குப் போவதென்றால், என்ன, எதற்கு, என்று கேட்டுக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. சும்மா, இந்தப்பக்கம் வந்தேன், அப்படியே உங்களையும் பார்த்துவிட்டுப் போகலாம் என்று வந்தேன், என்று ஒருவர் வீட்டிற்குப் போக முடியாது. முன்னாலேயே சொல்லவேண்டும். அவர்கள் சரி என்று சொல்ல வேண்டும். ஏதாவது வாங்கிக்கொண்டு போகவேண்டும். குழந்தைகளைக் கூட்டிக்கொண்டு போவது குற்றம். அதே போல் அவர்கள் வீட்டுக் குழந்தைகளையும் கொஞ்சுவது மகாக் குற்றம். குழந்தைகள் கெட்டுப் போய் விடுவார்களாம்.

அப்புறம் பரஸ்பரம் நீங்க நலமா, நான் நலம், இதற்கு மேல் விசாரித்தால் அது அநாகரிகம். காப்பி அதுவாக வந்தால் குடிக்கலாம். காப்பி குடிக்கிறீர்களா என்று கேட்டால், இப்போதுதான் குடித்தேன் என்று சொல்லவேண்டும். சரி குடிக்கிறேன் என்று சொன்னால் நீங்கள் சரியான காட்டுமிராண்டி என்று எடை போடுவார்கள். நீங்கள் போன வீட்டுக்காரர்கள் உங்களை விட வசதியானவர்கள் என்றால் நீங்கள் வாங்கிப்போன ஸ்வீட் அல்லது பழங்கள் அவர்கள் வீட்டு வேலைக்காரிக்குப் போவது உறுதி.

பத்து நிமிடத்திற்கு மேல் தங்கினீர்கள் என்றால் வீட்டுக்காரர்கள் முள் மேல் உட்கார்ந்திருப்பது போல் தவிப்பார்கள். இந்தப் பத்து நிமிடத்திலேயே அவருக்கு நான்கு போன் கால்கள் வந்திருக்கும். பத்து நிமிடத்தில் நீங்கள் இடத்தைக் காலி செய்யவில்லையானால், கடைசி போன் கால் பேசி முடித்தவுடன், பாருங்கள், ஒரு அர்ஜென்ட் வேலை, போன் வந்து விட்டது, நான் போக வேண்டும், இன்னொரு நாளைக்கு சாவகாசமாக வாங்களேன் என்று உங்களைக் கழுத்தைப் பிடித்து தள்ளாத குறையாக அனுப்பி வைப்பார்கள். ஏண்டா இவர்கள் வீட்டுக்குப் போனோம் என்று ஆகிவிடும்.

ஸ்வீட், பழம் செலவு 200ரூ, போகவர பஸ்ஸோ, ஆட்டோவோ, அதற்கு ஒரு 200, இப்படி 400, 500 ரூபாய் செலவு செய்து மனச் சஞ்சலத்தை வாங்கிக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்தால் வீட்டுக்காரியின் அர்ச்சனையை வேறு சகித்துக்கொள்ளவேண்டும்.

ஆகக்கூடி, காலம் மாறியிருக்கிறதா? அல்லது மனிதர்கள் மாறியிருக்கிறார்களா? யோசியுங்கள்.

பதிவர் சந்திப்பின் நோக்கம் என்ன?

11-6-2012:

பின் குறிப்பு - முன்னால் போடப்படுகிறது.

அன்புடைய சக பதிவர்களுக்கு,

யாரையும் புண்படுத்துவது என் நோக்கமல்ல. சங்கவி மிகுந்த ஆர்வத்துடன் கோவைப் பதிவர் குழுமம் ஆரம்பித்துள்ளார். அவருக்கு எல்லோரும் ஆதரவு அளிப்போம். நான் கடைசி வரை இல்லாமல் இருந்து விட்டு, சகட்டு மேனிக்கு குறைகளை மட்டுமே சுட்டிக்காட்டிக் கொண்டிருப்பது நியாயமல்ல. குழுமம் வளரவேண்டும் என்பதே என் ஆசை. எல்லோருடைய ஆசையும் அதுவாகத்தான் இருக்கும்.

நடந்தவைகளிலிருந்து நாம் கற்றுக்கொள்வோம். இன்னும் சங்கவி, குழும சந்திப்பைப் பற்றி பதிவிடவில்லை என்று நினைக்கிறேன். அவர் பதிவிட்ட பின் மற்ற கருத்துகளையும் பரிசீலனை செய்யலாம். 

======================================================================

10-6-2012 அன்று கோவைப் பதிவர் குழுமத்தின் சந்திப்பு நடந்தது. எனக்கு வெகு நாட்களாக ஒரு ஆசை. எதிலாவது முதலாவதாக வரவேண்டும் என்பதுதான் அது. அந்த ஆசை நேற்று நிறைவேறியது. லால்குடி ரெஸ்டாரென்ட்டுக்கு நான் 1.35 க்குப் போனேன். நான்தான் முதல் ஆள். அதே மாதிரி எனக்கு வேறு ஒரு வேலை இருந்ததால் 4.45 க்கு முதல் ஆளாக வெளியேறினேன். இப்படி இரண்டு சாநனைகளை ஒரே நாளில் நடத்தினேன்.

என் ஆயுளில் அதிக விலையில் சினிமா பார்த்ததும் இந்த சந்திப்பில் நிறைவேறியது. நான் வெளியில் வரும்போது பதிவர் அறிமுகங்கள் ஏறக்குறைய முடிந்து விட்டன. பிறகு நடந்தவைகளை மற்றவர்கள் பதிவில் பார்த்துத்தான் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும். நான் எடுத்த சில புகைப்படங்கள்.

பதிவர் குழுமத்தலைவர் சங்கவி அரசியலில் குதிக்கத் தயாராகிறார். (வேஷ்டி சட்டையைக் கவனிக்கவும்) 

ஆங்காங்கே பதிவர் சந்திப்புகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. அதனால் என்ன பலன் என்று யோசித்தால் வெறுமையே மிஞ்சுகிறது.

எனக்கு சில கருத்துக்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் தமிழில் பல அழகான, ஆழமான கருத்துகள் கொண்ட பழமொழிகள் உள்ளன. அதில் ஒன்று "கிழவன் பேச்சு கின்னாரக்காரனுக்கு ஏறுமா" என்பது ஒன்று.

ஏறுகிறதோ இல்லையோ, ஊதுகிற சங்கை ஊதி வைத்தால் விடியறபோது விடியட்டும் என்றபடி என் கருத்துக்களை இங்கே பதிக்கின்றேன்.

1. எந்த ஒரு சங்கமும் தொடர்ந்தும், நீடித்தும் நடக்கவேண்டுமென்றால் பொருளாதார வசதி வேண்டும். பதிவர்கள் எந்த அளவிற்கு இதை வழங்க முடியுமோ அந்த அளவிற்குள் செலவுகளைக் கட்டுப்படுத்தவேண்டும்.

2. பதிவர்கள் குழுமத்தின் நோக்கங்கள் தெளிவாகவும் அந்தக் கூட்டத்தினருக்கு பயனுள்ளதாகவும் இருக்கவேண்டும். இதை வரையறுக்காமல் எந்த செயலையும் மேற்கொள்ளக்கூடாது. உதாரணத்திற்கு பதிவர் கூட்டத்தில் சினிமா காட்டுவது தேவையற்ற ஒன்று. நேரத்தை விரயம் செய்யும் செயல்.

3. அகலக்கால் வைத்து தடுமாறுவதை விட மெதுவாகச் செல்வது இலக்கை விரைவில் அடைய உதவும்.

கோவை பதிவர் சந்திப்பு

10-6-2012 அன்று வரலாறு படைக்கப்போகும் சந்திப்பிற்கு திரளாக வரவும்.

இறைவன் எங்கே இருக்கிறான்?

காலம் காலமாக கேட்கப்பட்டு புளித்துப் போன கேள்வி. இருந்தாலும் அவ்வப்போது புளி போட்டுத்தேய்த்து புதிது பண்ணிக்கொள்ளவேண்டும்.

இறைவன் எங்கே இருக்கிறான் என்பதை ஆராய்வதற்கு முன் இறைவன் என்றால் என்ன என்று தெரிந்து கொள்வது நல்லது. சின்னவயதில் கடவுள் மனிதன் செய்யும் எல்லாக் காரியங்களையும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறார். நீ நல்லது செய்தால் உனக்கு சுகத்தைக் கொடுப்பார். தீமை செய்தால் கஷ்டத்தைக் கொடுப்பார் என்று பெரியவர்கள் சொல்லி சொல்லி, கடவுளைக் கணக்குப்பிள்ளை என்று நம்பி வந்தோம். பிற்காலத்தில் விவரம் தெரிந்த பிறகு, அவர் எல்லோருக்கும் கணக்கு வைப்பதில்லை, சாதாரண மனிதர்களுக்குத்தான் கணக்கு வைக்கிறார் என்று புரிந்தது.

அவர் கணக்கு வைத்துக்கொள்ள ஒரு பெரிய ஆபீசே நடத்துகிறார். சித்திரகுப்தன்தான் அதற்கு எக்சிக்யூடிவ் டைரக்டர். ஆனால் அவரும் வேலைப்பளு காரணமாக சிலரது கணக்குகளை விலக்கிவிட்டார். இந்த விஷயம் எனக்கு எப்படித் தெரிந்தது என்றால், சாதாரண மனிதர்களுக்கு விதித்துள்ள விதியான, நல்லது செய்தால் நல்லது விளையும், கெட்டது செய்தால் கெட்டது விளையும் என்ற விதி அநேகம் பேருக்கு விதிவிலக்கு கிடைத்திருக்கிறது. அவர்கள் விஷயத்தில் அவர்கள் கெட்டதே செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் மிக மிக நன்றாக, சுகபோக வாழ்க்கை நடத்திக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

இது எப்படி சாத்தியம் என்று யோசித்தபோதுதான் இந்த ஞானோதயம் ஏற்பட்டது. அதாவது அவர்களுக்கெல்லாம் சித்திர குப்தன் கணக்கு வைப்பதில்லை என்ற விஷயம். ஏனென்றால் அவர்களுக்கு கணக்கு வைக்க ஏகப்பட்ட குமாஸ்தாக்கள் தேவைப்பட்டன. ஏறக்குறைய ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு குமாஸ்தா தேவையாயிருந்தது. யமதர்மனிடம் இந்தப் பிரச்சினையை எடுத்துச் சொன்னபோது அவன் சிம்பிளாக இந்த வழியைச் சொன்னான். அதாவது அவர்களுக்கெல்லாம் கணக்கு வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டான்.

அப்படிப்பட்ட பாக்கியவான்கள் யார் என்று தெரிந்து கொள்ள ஆவலாய் இருக்கிறதல்லவா? சொல்லிவிடுகிறேன். அரசு சம்பத்தப்பட்ட அனைத்து நபர்களும் இந்த விதிவிலக்கின் கீழ் வருகிறார்கள். நம் நாட்டை எடுத்துக் கொண்டால், ஜனாதிபதியிலிருந்து ஊர் பேர் தெரியாத பஞ்சாயத்து கடைநிலை ஊழியர் வரை அரசு சம்பத்தப்பட்டவர்கள்தான். எம்.பி., எம்.எல்.ஏ., பஞ்சாயத்து மெம்பர், எல்லாரும் இந்த வகையைச் சேர்ந்தவர்களே. வட்டம், மாவட்டம், எடுபிடிகள் இவர்களும் இவர்களுள் அடக்கம்.

இவர்களுக்கு இந்த விதி, அதாவது நல்லது, கெட்டது என்கிற விதி இல்லை. இவர்கள் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளலாம். சித்திரகுப்தன் கணக்கு வைக்கமாட்டான். இறைவன் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறான் என்று நீங்கள் கேட்பது காதில் விழுகிறது. அவனுக்கு அவன் குடும்ப சிக்கல்களைத் தீர்ப்பதற்கே நேரம் போதாமல் கஷ்டப்பட்டுக்கொண்டு இருக்கும்போது இதையெல்லாம் கவனிக்க எப்படி முடியும்? 

தலைமுறை இடைவெளி என்பது என்ன?

நேற்று என் பேரன்கள் - பேரர்கள் என்று மரியாதையாகச் சொன்னால் அர்த்தம் வேறு விதமாகப் போய்விடும்- KFC போய் விட்டு வந்தார்கள். அங்கு என்ன விசேஷம் என்று கேட்டால் "அதெல்லாம் உங்களுக்குப் புரியாது தாத்தா" என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார்கள்.

அப்புறம் வெளியில் விசாரித்ததில் தெரிய வந்தது. கோழிக்கறிக்கு முலாம் பூசி கொள்ளையடிக்கும் இடம் என்று சொன்னார்கள். கோரைப் பாயில் படுத்துத் தூங்குகிறவனுக்கு ஐந்து நட்சத்திர ஓட்டல் ரூமில் படுக்கவைத்தால் அவன் எப்படித் தூங்குவான்?

இந்தக் காலத்துப் பசங்களுக்கு அவர்கள் கேட்ட பணத்தைக் கொடுக்க அவர்கள் பெற்றோர் தயங்குவதில்லை. நமக்குத்தான் அந்தக் காலத்துல அனுபவிக்க முடியலே. நம்ம பசங்களாவது அனுபவிக்கட்டுமே என்பது அவர்கள் எண்ணம். நமக்கு ஒவ்வொரு பைசாவையும் எண்ணி செலவு செய்துதான் பழக்கம். எதுவானாலும் வீட்டில் செஞ்சு சாப்பிடுங்க என்பதுதான் நம் காலத்தில் எழுதாத சட்டம்.

அப்புறம் இன்னொண்ணு. இந்தக் காலத்துப் பசங்க காசைத் தொடுவதே இல்லை. எதற்கும் அட்டைகள்தான். காசு எங்கிருந்து, எப்படி வருகிறது என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது.

அந்தக்காலத்தில் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அரைக்கால் சட்டை போட்டுக் கொண்டு போவோம். "அரை டவுசர்" என்பது சிறு பையன்களைக் குறிக்கும் சொல். ஒருநாள் ஜவுளிக்கடையில் 70 வயசு கிழவர் முக்கால் பேன்ட் வாங்கிக்கொண்டிருந்தார். என்ன சார், பேரனுக்கா என்று கேட்டேன். இல்லைங்க, எனக்குத்தான் என்றார். அவர் அமெரிக்காவிலிருக்கும் கமனைப் பார்க்கப் போகிறார். அங்கே அதுதான் பேஷனாம்.

அந்தக் காலத்தில முடி வெட்ட காசு இல்லாமல் முடி காடாக வளர்ந்தாருக்கும். இப்ப என்னடா என்றால் அதுதான் பேஷன் என்கிறான் என் பேரன்.

இதுதாங்க தலைமுறை இடைவெளி. இன்னும் என்னென்ன கண்றாவிகளெல்லாம் வரப்போகுதோ, தெரியாது. அதுக்குள்ள போய்ச்சேர்ந்துட்டா பரவாயில்லை.

விவாக ரத்து வாங்குவது எப்படி?

பத்து வழிகள் சொல்லியிருக்கிறேன். உங்களுக்கு எது பொருந்துமோ அதை எடுத்துக்கொள்ளவும்.

1. விவாக ரத்து வாங்குவதற்கு முதல் தேவை நீங்கள் கல்யாணம் செய்து கொள்ளவேண்டும். அதாவது முதல் கல்யாணம் முடிந்த பிறகு இரண்டாவது கல்யாணம் செய்து கொள்ளவேண்டும். முதல் மனைவி தானாகவே விவாகரத்து வாங்கிக்கொண்டு போய்விடுவாள்.

2. நல்ல விவாக ரத்து வக்கீலைப் பிடித்து நண்பனாக்கி வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அவரிடம் வரும் கேஸ்களிலிருந்து பல ஐடியாக்கள் கிடைக்கும்.

3. அவரும் ஏதாவது புது ஐடியா கொடுப்பார். அவரையே உங்கள் கேசுக்கும் வக்கீலாக வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.

4. மனைவி ஷாப்பிங்க் போகவேண்டும் என்று சொல்லுகிறபோது தலைவலி தாங்க முடியவில்லை என்று சொல்லிவிட்டுப் படுத்துக் கொள்ளவும். இப்படி நாலு தடவை செஞ்சா வக்கீல் நோட்டீஸ் தானாக வரும்.

5. ஆபீசிலிருந்து வீட்டுக்கு இரவு 10 மணிக்கு முன் வராதீர்கள். வந்தவுடன் ஒன்றும் பேசாமல் படுத்துக் கொள்ளவும்.

6. அம்மாவை அழைத்துக்கொண்டு வந்து வீட்டோடு வைத்துக் கொள்ளவும். ஒரு மாதத்தில் விவாக ரத்துக்கு நான் கேரன்டி.

7. ஞாயிற்றுக்கிழமை வீட்டை விட்டு காலை 8 மணிக்கு வெளியில் சென்று விட்டு இரவு 10 மணிக்குத் திரும்பி வரவும். அன்று முழுவதும் வீட்டில் ஒன்றும் சாப்பிடக்கூடாது.

8. சாப்பிடும்போது ஏதாவது குறை சொல்லிக்கொண்டே சாப்பிடவும். குறிப்பாக எங்க அம்மா செய்யற மாதிரி இல்லை என்று அடிக்கடி சொல்லவும்.

9. மாமியார், மாமனாரைப் பற்றி அடிக்கடி மோசமாகப் பேசவும். செய்த சீர் வகைகளைப் பற்றி புகார் சொல்லவும். தலை தாபாவளிக்கு எடுத்த துணிகளைப் பற்றி மோசமாக கமென்ட் சொல்லவும்.

10. இவை ஒன்றும் எதிர்பார்த்த பலனைக் கொடுக்கவில்லை என்றால் உங்கள் தலைவிதி அவ்வளவுதான் என்று திருப்திப் பட்டுக்கொள்ளவும்.

பி.கு. நான் 10 வது முறையைத்தான் கடைப்பிடிக்கிறேன்.